هیپوگلیسمی و نشیب شناخت

پژوهشگران طبیعت دوسویه‌ی‌ این همراهی را درداده‌های گذشته‌نگر یک بررسی پیری و سلامت که درچند نقطه‌ی آمریکا انجام شده بــود مـــورد ارزیــابی قرار داده‌اند.
کثرت رخدادهای هیپوگلیسمی و ایجاد دمانس در783 سالمند (سن متوسط 74 سال) مبتلا به دیابت مورد ارزیابی قرارگرفت که در زمان ورود به بررسی‌دارای کرده‌ی شناختی cognitive function طبیعی بودند.
درطول12ماه پیگیری،61‌‌نفر (8٪) از شرکت‌کنندگان حداقل یک مورد رویداد‌ هیپوگلیسمیک را گزارش کردند که آنقدر شدید بود که به بستری شدن بیمار نیاز داشت و در 148 شرکت کننده نیز (19٪) دمانس ایجاد شده بود.
در آنالیز تطبیق داده شده برای بسیاری از عوامل دموگرافیک و قلب و عروق، شرکت کنندگانی که رخدادهای شدید هیپوگلیسمی را تجربه کرده بودند، بعدها حدود دو برابر دچار دمانس می‌شدند (میزان بروز خام 34 به 18٪).
به‌همین ترتیب، آن عده که دارای تشخیص دمانس بودند بعدها به احتمال سه برابر دچار رخدادهای هیپوگلیسمی می‌شدند که به بستری شدن منتهی می‌شد (14دربرابر6٪).

JAMA Intern Med 2013 Jun 10

این مسأله که هریک از این دوحالت ممکن‌است سبب افزایش احتمال بروز دیگری شود به ویژه درسالمندان، ازنظر زیست‌شناسیک محتمل است.
 این یافته‌ها  براهمیت جستجوی تهاجمی‌تر این هر دو بیماری تأکید دارد که احتمالاً دربسیاری از بیماران تشخیص داده نمی‌شوند.
همچنین این یافته‌ها دلیل دیگری است حاکی ازآنکه درافراد سالمند نباید شدت در رسیدن به هدف‌های هیپوگلیسمیک وجود داشته باشد و باید رژیم‌های درمانی با احتمال کمتر بروز هیپوگلیسمی غیر عمدی را برگزید.