داروها و مرگ‌ومیر دیابت

پژوهشگران به‌دنبال به‌دست آمدن نتایج این بررسی گفته‌اند که دیگر جایز نیست به عنوان درمان خط اول دیابت نوع2 از سولفونیل اوره‌ها استفاده شود.
در‌کشورهای توسعه‌یافته از سولفونیل اوره‌هایی مانند گلایپیزاید glipizide، گلیکلازاید gliclazide و گلی بنگلامید به‌عنوان درمان خط اول استفاده می‌شود به‌طوری‌که مثلا ً7٪ افراد مبتلا به دیابت نوع2 در انگلیس از این داروها استفاده می‌نمایند. این طبقه‌ی داروئی اولین بار در دهه‌ی 1950 وارد بازار شد. متفورمین نیز یکی از رایج‌ترین داروهای ضد دیابت است و این دارو نیز از دهه‌ی1950 وارد بازار شده است.
طی یک بررسی، پژوهشگران احتمال مقایسه‌ای مرگ و میر به هر علت را در بیمارانی ارزیابی کردند که از تک درمانی خط اول دیابت با سولفونیل اوره‌ها یا متفورمین استفاده کرده بودند.
پژوهشگران داده‌های گذشته‌نگر حاصل از پژوهش طب بالینی (CPRD) انگلیس را استخراج کرده‌اند که شامل حدود 10٪ تمامی بیماران درمان‌شده در مراقبت اولیه در انگلیس بوده است. بیماران دچار دیابت نوع2 که در فاصله‌ی سال2000 تا 2012 درمان کاهنده‌ی گلوکز را آغاز کرده بودند انتخاب شدند. در این بررسی همنوای تطبیق داده شده، افراد تحت درمان با سولفونیل اوره با استفاده از معیارهای تطبیقی زیر در ابتدا یعنی سن، جنس، سال شاخص مصرف، مدت دیابت، BMI کرآئینین سرم و Hb1Ac با گروه بیماران متفورمین مقایسه شدند. نتیجه‌ی آنالیز نشان داد 76811بیمار از تک درمانی با متفورمین (متوسط پیگیری 3سال) و 15687نفر از سولفونیل اوره استفاده کرده بودند (متوسط پیگیری 3سال). با استفاده از دوروش جانشین تحقیق انحرافات محتمل بررسی، در هربار روی همنوای تطبیق‌داده‌شده‌ی مستقیم 2/048 بیمار و در پراکندگی تطبیق ‌یافته 8836 نفر جا گرفتند. این داده‌ها نشان‌داد در بیمارانی‌که از سولفونیل اوره استفاده می‌کردند احتمال مرگ به هر علت 58٪ بیش از گروه متفورمین بود.
در‌ بیمارانی‌که از سولفونیل اوره به‌عنوان خط اول تک‌درمانی کاهنده‌ی گلوکز استفاده می‌کردند در مقایسه با تک‌درمانی با متفورمین میزان مرگ‌و‌میر بیشتر بود. درعین‌حال که محدود‌کننده‌های باقیمانده و براساس مورد مصرف وجود دارد ولی نتایج این بررسی حاکی از آن است که باید در‌مورد تک‌درمانی خط اول با سولفونیل اوره‌ها تجدید نظر شود.