طی انجام یک بررسی که در نشریه‌ی Cell انتشار یافته آشکار شده است صدمه‌ی بافتی مرتبط با استئوآرتریت در نتیجه‌ی راه گذری ملکولی به وجود می‌آید.
که در تنظیم و عکس‌العمل به میزان روی درون یاخته‌های غضروف درگیر است. یک پروتئین موسوم به ZIP8 روی را به درون این یاخته‌ها انتقال می‌دهد و آبشاری از رویدادهای ملکولی به راه می‌اندازد که به تخریب بافت غضروف در موش منتهی می‌شود. این یافته ممکن است به پیدایش نسل جدید درمان‌های استئوآرتریت منجر شود.
تا به امروز مدرکی وجود نداشت که به وضوح نشان دهد روی در استئوآرتریت نقش علّی دارد. در‌این بررسی، تمامی دسته رویدادهای ملکولی در راهگذر استئوآرتریت روی از وارد‌شدن روی به یاخته‌ها تا تخریب غضروف آشکار شد.
وقتی در استئوآرتریت غضروف تجزیه می‌شود، استخوان‌ها به‌هم مالیده شده و سبب درد، تورم و سفتی می‌گردند. این تخریب بافتی به سبب پروتئین‌هایی ایجاد می‌شود که آنزیم‌های تجزیه‌کننده‌ی ماتریکس نامیده می شوند و سیستم حمایت از ساختمان اطراف یاخته‌ها به شمار می‌روند و آنها را در‌کنار یکدیگر نگاه می‌دارند. از آنجا که آنزیم‌های تجزیه کننده‌ی ماتریکس برای انجام وظیفه به روی نیاز دارند حدس‌زده می‌شود که میزان روی درون یاخته‌های غضروف در استئوآرتریت نقش دارد
برای آزمودن این تصور، پژوهشگران ابتدا غضروف بیماران دچار استئوآرتریت و نیز مدل موشی بیماری را آزمودند. پژوهشگران دریافتند که در غشای پلاسمای یاخته‌های غضروف مقدار زیاد و غیر‌طبیعی یک پروتئین موسوم به ZIP8 غوطه‌ور است و درگیر انتقال روی از محیط خارج به درون این یاخته‌ها است. ورودی روی از‌طریق ZIP8 یک پروتئین موسوم به فاکتور1 رونوشت‌برداری تنظیم‌کننده‌ی فلز metalregulatory transcrption factor-1 (با‌کوته‌نوشتMTF1) را فعال می‌کند که این فعالیت به‌نوبه‌ی خود سبب افزایش میزان آنزیم‌های تجزیه کننده‌ی ماتریکس در یاخته‌های غضروف می‌گردد. از طریق تجارب ژنتیک در موش پژوهشگران ثابت‌کردند که این راهگذر -ZIP8-MTF1- روی، در ایجاد تخریب بافتی مرتبط با استئوآرتریت دارای نقش کلیدی است. این یافته‌ها حاکی از‌آن است که تخریب موضعی روی و مهار دارو شناسیک عملکرد ZIP8 یا فعالیت MTF1 در بافت غضروف رویکرد درمانی مؤثری در درمان استئوآرتریت است. امید می‌رود نتایج این پژوهش به کشف و توسعه‌ی سریع داروهای جدید برای فرونشاندن پیشرفت این بیماری ناتوان‌کننده منتهی شود.
ثبت نظر