یافته‌های منفی برای تأثیر این دارو پس‌از مداخله‌ی کرونری جلدی یک‌بار دیگر تکرار شد.
ارزیابی‌های تعقیبی می‌توانند فرضیه‌هایی را به‌وجود آورند اما باید با احتیاط تفسیر شوند.تحلیـل تعقیـبی‌کارآزمایی مرلیـن ـ تیمی۳۶ (Mrlin- Timi36) نشان‌داد که بیماران مبتلا به سندروم‌های کرونری حاد و سابقه‌ی آنژین که با مداخله‌ی کرونری از راه پوست (PCI) درمان شدند، به رانولازین بهتر‌از دارونما جواب دادند (مدت۶۴۳ روز). در پیگیری کارآزمایی فعلی که با پشتیبانی صنعت انجام شد، پژوهشگران فرضیه‌ای را برای تعیین تأثیر رانولازین(Ranolizine) بر پیآمد بیماران با نورگ‌زایی ناقص پس‌از PCI آزمایش‌کردند.
۲۶۵۱بیمار به‌صورت تصادفی در چند مرکز به گروه‌های رانولازین و دارونما تقسیم و به‌طور متوسط۶۴۳ روز پیگیری شدند. گروه‌ها به‌صورت قابل‌ملاحظه‌ای در نقطه‌ی نهایی اولیه‌ی زمان تا اولین بروز ایسکمی ناشی‌از نورگ‌زایی ناقص یا بستری ناشی‌از ایسکمی بدون نورگ‌زایی تفاوتی نداشتند (نسبت خطر برای رانولازین، ۰/۹۵). به‌علاوه، نرخ‌های مرگ قلبی ناگهانی، مرگ قلبی عروقی و انفارکتوس میوکارد در هر‌دو گروه مشابه بود.
توقف دارو، سرگیجه، یبوست، تهوع، افت فشار، استفراغ و سرگیجه در‌گروه رانولازین بیشتر بود.
در تحلیل جداگانه‌ای که از داده‌های بررسی بر کیفیت زندگی انجام‌شد، رانولازین نفع بیشتری برای پیشگیری از آنژین یا بهبود کیفیت‌زندگی نداشت.
Ref: Lancet 2015
ثبت نظر