درمان بیماری‌کرون به سبب دوره و شدت بیماری، از موردی به مورد دیگر متفاوت و بسیار دشوار است. تحقیق انجام شده توسط دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی، ۲نوع از این بیماری را با بیان ژن‌ها و ویژگی‌های بالینی مختلف، کشف نموده که مشخص‌می‌کند که چرا چنین تغییراتی در سطح پیشرفت بیماری درمیان بیماران دیده می‌شود.بیماری کرون که یک بیماری درازمدت بوده و موجب التهاب تمام لایه‌های دیواره‌ی دستگاه‌گوارش می‌شود، تقریباً ۱میلیون تن را در آمریکا مبتلا‌کرده است. در‌حالی‌که هیچ درمان قطعی برای کرون وجود ندارد، درمان با داروهای ضد‌التهابی و سرکوبگر سیستم‌ایمنی بدن، می‌تواند به بهبود نشانه‌های بیماری کمک‌کند.
حدود ۷۰درصد از افراد مبتلا به کرون، در‌نهایت برای برداشتن بخش‌های آسیب‌دیده‌ی دستگاه گوارش و اتصال مجدد آنها به بخش‌های سالم، نیاز به جراحی دارند که حدود ۳۹ درصد از آنها به تکرار جراحی نیز نیاز خواهند داشت. همچنین با جراحی می‌توان فیستول‌ها را بست و آبسه‌ها را تخلیه نمود. یافته‌های جدید بر دانسته‌های موجود در‌مورد زیست‌شناسی بیماری کرون استوار هستند که می‌تواند به ابداع رویکردهای مؤثرتر و درمان‌های شخصی‌تر برای هدف قرار‌دادن شرایط گوارشی ناتوان‌کننده‌‌ی بیماران منجر‌گردند و به‌نظر نمی‌رسد که یک درمان واحد، الگوی مناسبی برای تمامی بیماران مبتلا به کرون بوده و کارایی داشته باشد.
محققان نمونه‌های بافت روده‌ی‌بزرگ که سالم و غیرملتهب به‌نظر‌می‌رسید را در ۲۱بیمار کرون که مورد عمل‌جراحی قرار‌گرفته بودند، ارزیابی نموده و سپس آنها سطوح الگوهای بیان ژنی را دربین نمونه‌ها مشخص‌کردند و دریافتند که ۲گروه مجزا وجود دارد. اگرچه تفاوت بین نمونه‌ی افراد بدون کرون و نمونه‌ی افراد مبتلا به کرون مشاهده‌گردید، اما تفاوت چندانی در سطح مولکولی بین این ۲زیرگروه نمونه‌های کرون (بافت سالم بیماران مبتلا به کرون و نمونه‌ی ملتهب بیماران مبتلا به کرون) مشاهده نگردید.
به‌رغم اینکه نمونه‌ها بیوپسی روده‌ی‌بزرگ بودند، بسیاری‌از ژن‌هایی که بین ۲زیرگروه بیماری کرون متفاوت بودند، نشانگرهای تشخیص روده‌ی‌بزرگ از ایلئوم نیز بودند. ایلئوم بخش انتهایی روده‌‌ی‌کوچک است و معمولاً اولین منطقه‌ای است که تحت‌تأثیر بیماری کرون قرار‌می‌گیرد. الگوی بیان ژن در یکی‌از ۲زیرگروه بیماری، شبیه به بافت سالم کولون است. با‌این‌حال، بیان ژن در زیرگروه دیگر مشابه با الگوهای مشاهده‌شده در ایلئوم بود.
علاوه‌بر تجزیه و تحلیل بیان ژن در بافت‌های نمونه‌گیری شده، محققان شاخص‌هایی از یک حالت اپی‌ژنتیک را درDNA یافتند که می‌تواند اجازه‌ی فعالیت ژن مجاور و یا سرکوب آن‌را صادر‌کند. گروه تحقیق تمایز بین ۲نوع کرون را در نتایج مشاهده‌نمودند که نشان‌می‌دهد تفاوت در بیان ژن، حاصل تغییرات در برنامه‌نویسی هسته‌ی سلول‌های تحت‌تأثیر (گرفتار) می‌باشد.
محققان با مقایسه داده‌های خود با دیگر مجموعه داده‌ها، اطمینان دادند که این موضوع که نمونه‌ها از بزرگسالانی که عمل‌جراحی انجام‌داده بودند جمع‌آوری شده، موجب انحراف نتایج نمی‌شود. آنها همچنین داده‌های مربوط به ۲۰۱ کودک که به‌تازگی بیماری کرون در آنها تشخیص داده شده بود و هنوز درمان نشده بودند را مورد بررسی قرار‌دادند. در‌حالی‌که نمونه‌های بافتی در داده‌ها از ایلئوم بودند، همان دسته‌بندی بیماری مشابه روده‌ی‌بزرگ و مشابه ایلئوم مشاهده شد. این نشان‌می‌دهد که برنامه‌های مولکولی یا نشانه‌های ژنومی پایه‌ی (Baseline genomic signatures) زیرگروه‌های کرون، مستقل از سن بیمار و یا تاریخچه‌ی درمان هستند و متذکر می‌شوند که ۲نشانه، به الگوهای مختلف بیماری بالینی مرتبط هستند. برای نمونه، احتمال شناسایی از‌طریق التهاب روده یافت‌شده درطی کولونوسکوپی، در زیرگروه مشابه روده‌ی‌بزرگ بیشتر بوده و بیماری رکتوم و التهاب روده‌ی‌بزرگ برای برداشت روده‌ی‌بزرگ به‌حد کافی جدی است.
هدف از کارهای تحقیقی درآینده، یافتن و توسعه‌ی یک آزمون تشخیصی جهت استفاده در نمونه‌ی خون یا بافت گرفته شده از کولونوسکوپی روتین می‌باشد، تا دریابیم که بیمار به کدام زیرگروه کرون مبتلا است تا ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی بتوانند بهترین روش درمانی را برای بیمار تعیین نمایند.
محققان در‌حال برنامه‌ریزی یک پژوهش پیگیرانه هستند تا بااستفاده از یک مجموعه‌ی بزرگ‌تر از نمونه‌ی بیماران، یافته‌های خود را تأیید نمایند و همچنین با انجام بررسی درازمدت پس‌از تشخیص بیماری، برای سال‌های زیادی بیماران را تحت‌نظر قرار‌دهند تا دریابند که آیا زیرگروه کرون تخصیص(Assigned) داده‌شده، روند بیماری را پیش‌بینی کرده است یا خیر.
ثبت نظر