همه این مسأله را دیدهایم که در بیماران وخودمان وقتی سن بالا میرود تودهی ماهیچهیی ازبین میرود و اعادهی آن توده با نرمش بسیار دشوار است. در پستانداران، عضله دارای بن یاختههای بالغ اختصاصی بافت است (که به یاختههای اقماری موسوم است) که در پاسخ به صدمهی عضله یا استرس فراخوانده میشوند تامیوسیتهای جدید تولید کنند. به عللی، با افزایش سن، این یاختههای اقماری قدرت کمتری پیدا میکنند.
یک گروه ازاسپانیا این پدیده را درموشها مورد بررسی قرارداده است. محققان تأیید کردهاند که درموشهای سالمند، یاختههای اقماری کمتر میتوانند دوکاری را که لازم است بنیاختههای ماهیچه انجام دهند، یعنی تولید مثل و افتراق به بافت ماهیچه، انجام داده و به پیش ببرند. این محققان، دورنمای تجلی ژن یاختههای اقماری را درموش جوان و سالمند مورد مقایسه قرارداده و یک ملکول خاص را شناسایی کردهاند که در راندن یاختههای اقماری سالمندتر به سوی پیری اهمیت حیاتی دارد. وقتی باتکنولوژی تداخلRNA، تولید آن ملکول خاموش شد، یاختههای اقماری دیگر نتوانستند وارد مرحلهی پیری شوند و کردهی کامل بنیاخته حفظ شد.
Nature 2014 Feb 20
ثبت نظر