به گزارش خبرگزاری مهر، امیرحسین جلالی ندوشان، روز سه شنبه در افتتاحیه سی‌وششمین همایش سالیانه انجمن علمی روانپزشکان ایران در بیمارستان میلاد، افزود: اگر ما هر دوره‌ای از همایش را نسبت به دوره‌های پیشین، متمایزتر و رو به رشد برگزار نکنیم، قطعاً کوتاهی کرده‌ایم. به همین دلیل تلاش کرده‌ایم که این برنامه بسیار متفاوت‌تر از همایش قبل برگزار شود.
وی به برنامه‌های تخصصی این دوره اشاره کرد و گفت: در این دوره کمیته دستیاری خلاق و پر تعداد داشته‌ایم که بار مهمی از فعالیت‌های علمی و ایده‌پردازی همایش را بر عهده گرفته‌اند.
دبیر علمی همایش روانپزشکان ایران، تاکید کرد: همایش امسال عام است و تم معینی برای آن انتخاب نشده اما به دلیل شرایط موجود، نام «روانپزشکی در روزهای بیم و امید» برای این همایش انتخاب شده است.
وی با اشاره به اینکه روانپزشکی بر اساس آنچه که در دنیا وجود دارد در کشور ما نیز آموزش داده می‌شود، اضافه کرد: تلاش بر این است که آموزش‌ها به‌روزتر باشند و بخش‌ها را حتی‌الامکان توسعه دهیم و حرفی برای گفتن داشته باشیم.
جلالی ندوشان با بیان این مطلب که جامعه ما خودش یک پروژه بزرگ تحقیقاتی است، اضافه کرد: اما با این وجود موقع اثربخشی و گفتگو با جامعه ما تأثیر قابل توجهی نداشتیم و به جز درمان در درون مطب‌ها اثری در بحران‌های اجتماعی از خود برجای نگذاشته‌ایم. در واقع هنوز بحران روانپزشکی به رسمیت شناخته نشده و درگیر آن نیستیم.
وی با اشاره به اینکه روانپزشکی به مثابه تفکر بین علوم انسانی و علوم طبیعی است، اضافه کرد: روانپزشکی حوزه‌ای است که نمی‌توان عکس مکانیک، لیزر، نانو و ارتوپدی در آن استفاده کرد بلکه باید حاصل مشاهده و اندیشه و واکاوی باشد و در واقع خلاقیت و جرات اندیشیدن در این حوزه بسیار مؤثر است و نمی‌توان از دل چند شعر و ضرب‌المثل فارسی، تئوری امروزین روانپزشکی استخراج کنیم بلکه بستریابی علم روانپزشکی در این مملکت باید بر اساس بنیان‌های اجتماعی، تاریخی و فرهنگی باشد. در واقع ما در خصوص روانپزشکی همه چیز می‌گوییم و همه کار می‌کنیم اما در حقیقت هیچ چیز نگفته‌ایم.
دبیر علمی همایش روانپزشکان ایران به توصیه‌ای که چندی قبل به رسانه‌ها کرده بود اشاره کرد و گفت: در ابتدای همایش به رسانه‌ها گفتیم روانپزشکی می‌تواند برای تنگناهای اجتماعی و مسائل جامعه، راه‌حل داشته باشد اما این به آن معنی نیست که کلید جادوی گره‌گشایی از در بسته آسیب‌های اجتماعی در جیب روانپزشکان است بلکه به این معنی است که روانپزشکان در کنار علوم دیگر می‌توانند حضور داشته باشند و در طراحی مسائل یک‌بعدی به آنها نگاه نشود.
وی اضافه کرد: به نظر می‌رسد فضا آماده است و گوش شنیدن مهیاتر از زمان‌ها پیش برای شنیدن حرف روانپزشکی موجود در کشور مهیا است. در واقع توپ در زمین روانپزشکان است اما کار در فضای بین رشته‌ای، به زبان بین رشته‌ای، به اخلاق بین رشته‌ای و به ساخت نهادهای بین رشته‌ای نیازمند است و نمی‌شود با تکبر و با تکیه بر زبانی که فقط برای روانپزشکان قابل درک باشد، مسائل را بیان کرد.
جلالی ندوشان با اشاره به اینکه روانپزشکی در روایت کلان دچار بحران و آشفتگی هویت در سطح جهانی است، خاطرنشان کرد: با قوت گرفتن علوم اعصاب در دنیا، بیم آن می‌رود که روانپزشکی مجدداً در نورولوژی ادغام شود؛ اتفاقی که پیش از این نیز رخ داده بود اما توانست راه استقلال خود را پیش بگیرد و حرکت کند.
وی اضافه کرد: ما در سال‌های اخیر درباره بسیاری پدیده‌های رایج در فضای علمی، حرفه‌ای و اجتماعی، کار را پیش برده‌ایم اما با این‌حال سمینار، همایش و پایان‌نامه‌های دانشگاهی کمتر در خصوص آن رخ داده است.
دبیر علمی همایش روانپزشکان ایران اظهار کرد: ما به عنوان روانپزشک ایرانی با هموطن خویش می‌نشینیم و در تماس و تعامل هستیم و اگر روان‌شناس ایرانی می‌خواهد از روح زمانه‌اش عقب و جدا افتاده نباشد، باید تغییراتی در خود ایجاد کند و بر جامعه‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی و شدت تغییرات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی تأکید کند.
جلالی ندوشان یادآور شد: در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که روانپزشکی باید علاوه بر مغز و ذهن به ساختارهای اجتماعی که مجموعه سلامت و بیماری را امکان‌پذیر می‌کند نیز توجه کند، زیرا روانپزشکی در این معنای اخیر به انسان و ذات آزاد و خود تعیین بخشَش وفادار است و تلاش می‌کند تا از دل ملایمات و دشواری‌های اجتماعی، سوژه انسانی و آزادی‌اش را حفظ کند.
ثبت نظر