از نشانگرهای زیستی پروتئینی برای آزمون سرطان تیروئید پیش و پس‌از عمل‌جراحی برداشتن تومور استفاده می‌شود.
بسیاری‌از زیست‌نشانگرها (Biomarkers) جداگانه آزموده شده‌اند تا بدخیمی تیروئید را سنجیده و داشتن سرطان را تأییدکنند. به‌هرحال پژوهش جدیدی که در دانشگاه میشیگان انجام‌شده نشان‌می‌دهد آزمون‌های تشخیصی که دو زیست‌نشانگر مهم را در تشخیص سرطان تیروئید اندازه‌گیری می‌کند، ممکن‌است بدون دقت کافی (Inaccurate) باشند.
نشانگر تیرو‌گلوبولین (Tg) درواقع یک گلیکوپروتئین است که در ساختار مولکولی خود دارای قند است.
محققان معتقدند که Tg «دارای روکش آبنبات» (Candy-Coated) است و دومین زیست‌نشانگر گالکتین-۳ (Galectin-3) گلیکوپروتئین نیست اما «شیرینی دوست» (Sweet Tooth) است.
Gal-3 مانند یک کودک در جشن هالووین نمی‌تواند مقابلTg مقاومت کند. دو پروتئین تمایل به تجمیع دارند و در آزمایش‌های کنونی تشخیص سرطان‌تیروئید، این برهم‌کنش مدنظر‌قرار نمی‌گیرد.
چرخه‌ی تجمیعTgوGal-3 از نقطه‌نظر بیومکانیکی واضح و روشن است. سلول سرطانی تیروئید، Tg وGal-3 ترشح کرده و گلیکوپروتئین را جذب‌می‌نماید. هرچهTg بیشتر ترشح شود، موجب شکستن توده‌های بزرگتر می‌گردد و بدن می‌تواند ذرات کوچک را به‌سرعت حذف(توقیف) کند و بعضی از زیست‌نشانگرها را قبل‌از اینکه از بیمار گرفته شود، حذف نماید.
امروزه آزمایش‌های تشخیصی به‌طور جداگانه Tg و Gal-3 را رصد می‌کنند و درحال حاضر راهی برای رصد زیست‌نشانگرهایی که ممکن‌است در توده‌ها گرفتار یا حذف‌شوند، نداریم. به‌علاوه هیچ راهی وجود ندارد که بتوان فهمید پروتئین در کدام مرحله از چرخه‌ی تجمیع قراردارد. آنها ممکن‌است در یک توده‌ی بزرگ باشند، یا قبلاً متابولیزه شده و یا تا‌اندازه‌ای حل‌شده یا کاملاً آزاد باشند.
ثبت نظر