نتایج یک پژوهش که توسط یکی‌از استادان دانشگاه شیکاگو انجام شده، نشان می‌دهد که تنهایی مفرط سبب افزایش خطر مرگ زودرس افراد مسن تا 14٪ می‌شود. این امر سبب شده است تا تنهایی مفرط، عامل خطرساز مرگ زودرس تلقی شود که تقریباً قدرتی مشابه وضعیت آشفته‌ی اجتماعی اقتصادی دارد. مشخص است که وضعیت آشفته‌ی اجتماعی سبب افزایش 19درصدی مرگ زودرس می‌گردد.
پژوهشگران اظهار داشته‌اند که نتایج یک بررسی دیگر به سال 2010 نشان داده است که تنهایی دو برابر چاقی سبب مرگ زودرس می‌شود. دکتر John Cacioppo، استاد روانشناسی دانشگاه شیکاگو گفته است که در نرخ نشیب سلامت جسمی و روانی میان سالمندان تنها و درگیر در اجتماع و گروه تنها و دچار محرومیت‌های اجتماعی و اقتصادی تفاوت‌های فاحشی وجود دارد.
تنهایی دارای پیامدهای عمیق بر سلامتی افراد سالمند است. اختلال خواب، افزایش فشارخون، افزایش میزان کورتیزول، هورمون استرس، و افزایش افسردگی در افرادی که دارای تجربه‌ی تنهایی مفرط هستند،گزارش شده است. این امر سبب بروز مشکلات برای دستگاه ایمنی بدن هم خواهد شد و عموماً احساس کلی شادمانی و بهزیستی را فراهم خواهد آورد.
انعطاف جسمی و روانی سالمندانی که روابط راضی‌کننده دارند بسیار قوی‌تر از سالمندان تنها است، زیرا گروه اول بهتر می‌توانند سختی و ناملایمات را به کنار بزنند. بازنشسته‌شدن سالمند و مهاجرتش به آب‌و‌هوای گرم‌تر و درمیان افراد غریبه، درصورتی‌که به‌معنای جدایی ارتباط از افرادی باشد که بالاترین معنا را برای فرد سالمند دارند، الزاماً فکر خوبی نیست. تغییرات جمعیتی سبب درک نقش تنهایی و سلامت می‌گردد که بسیار مهم است.
این استاد گفته است ما ازنظر جمعیت‌شناسی درعصر سونامی نقره‌یی زندگی می‌کنیم. کودکان شلوغ و پرسر و صدا به سن بازنشستگی رسیده‌ا‌ند در فاصله‌ی 2011تا20۱3 روزانه به‌طور متوسط 10هزار نفر به سن 65سالگی می‌رسند. مردمان باید درمورد چگونگی حفاظت ازخود در برابر افسردگی، سطح پائین بهزیستی ذهنی ومرگ و میر زودرس بیندیشند. درگیری در سنت‌های خانوادگی، ارتباط نزدیک با همکاران سابق و وقت گذاشتن برای خانواده و دوستان بسیار با ارزش است و روی آن تأکید شده است. این کارها است که به افراد سالمند بخت ارتباط با افراد مورد علاقه‌ی دیگر را می‌دهد. برای بقای حیات آدمیان در سیر تکامل خود برای کاربا یکدیگر تکامل یافته و به‌این‌ترتیب طبیعی است که انسان دوستی را نسبت به‌تنهایی ترجیح‌دهد. اما دراین‌زمینه نباید این مصراع ازحافظ را فراموش کرد که:
دلا خوکن به تنهایی که از تنها بلا خیزد
به‌هرحال موقعیت‌های اجتماعی نیزحمایت متقابل برای افراد تدارک دیده‌اند و به انسان امکان می‌دهند با دیگران رابطه برقرارکند.
طبق نظر پژوهشگران در ارتباطات سالم، سه بعد اصلی دیده می‌شود:
• «ارتباط بسیار نزدیک» از جانب شخصی که در زندگی دیگری را تأیید می‌کند.
• «مرتبط بودن سببی» از جانب افرادی که تماس روبه‌رو و متقابل با یکدیگر دارند.
• «مرتبط‌بودن اشتراکی» ناشی از‌این احساس که شخص «درورای هستی وجودی» بخشی از یک گروه است.
جالب‌توجه آنکه دراین تحقیق مشخص شده‌است که انزوای اجتماعی خودبه‌خود سبب مشکلات سلامت مرتبط با تنهایی نمی‌شود و آنچه که سبب ایجاد مشکل می‌گردد «حس ذهنی انزوا» است که در بعضی سالمندان تجربه می‌شود. به‌هرحال، باید اقرار‌کرد که بعضی از منظرهای مزاج علیل که با افزایش سن تجربه می‌شود مانند از دست‌دادن شنوایی یا بینایی سبب می‌شود افراد درمعرض خطر بیشتر تنها‌شدن و درنتیجه‌ی تنهایی شود.
مع‌الوصف، به‌سال2013 طی یک بررسی از انگلیس گزارش شده بود که انزوای اجتماعی به کوتاه‌شدن طول عمر می‌انجامد.
ثبت نظر