این کشف برپایه‌ی کارقبلی انجام گرفته که طی آن ترکیباتی پدید آمده‌است که آنزیمی موسوم به نیتریک اکسایدسنتاز نورونی را مهار می‌کند. ثابت شده‌است که این ترکیبات با بلوک‌کردن تولید بیش‌ازحد اکسید نیتریک کشنده‌ی یاخته درون نورون‌ها، بالقوه بیماری‌های نورودژنراتیو را درمان می‌کنند.
حال، این پژوهشگران آموخته‌اند که ممکن است این ترکیبات دارای عملکرد مهم دیگری هم باشند. پس از آنکه این پژوهشگران یک بررسی را مطالعه کردند مبنی بر آنکه نیتریک اکسایدسنتاز به باکتری‌های پاتوژنیک کمک کرده است در برابر آنتی بیوتیک‌ها مقاومت کنند، گروه‌آزمایشگاهی این پژوهشگران ترکیبات مهارکننده را با آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده جفت نمود تا مشخص شود آیا این ترکیبات سبب فرونشانیNOS می‌شوند و کارآمدی آنتی بیوتیک افزایش می‌یابد.
پی برده شد که مهارکنندههای NOS در مهار دژنرسانس عصبی درمدل حیوانی بی‌نهایت موفق عمل می‌کنند و در صورتی که در مبارزه با سایر بیماری‌ها نیز موفق باشند، پژوهشگران می‌خواهند هرچه زودتر برای کمک به سایرین از این ترکیبات استفاده نمایند.
پژوهشگران این ترکیبات را روی باسیلوس سوبیتلیس آزموده‌اند که یک باکتری غیرپاتوژن و بسیار شبیه استافیلوکوک اورئوس و باسیلوس آنتراسیس است که سبب ایجاد سیاه‌زخم می‌شود. وقتی باکتری‌ها در مجاورت مهارکنندههای NOS و آنتی‌بیوتیک قرارگرفتند به‌صورتی کارآمدتر وکامل‌تر نسبت به باکتری‌هایی کشته شدند که فقط درمجاورت یک آنتی‌بیوتیک‌بودند. سپس دانشمندان ساختار سه‌بُعدی مهارکنندههای پیوند شده به NOS با کتریال را با مهارکنندههای پیوند شده با NOS نورونی مقایسه کردند و مشخص نمودند که این پیوند کاملاً متفاوت بوده‌است.
حال می‌دانیم کدام ناحیه از NOS را هدف بگیریم و باید بتوانیم ترکیباتی ایجاد کنیم که به‌طور انتخابی به NOS باکتریال پیوند می‌شوند.
ثبت نظر