ترس از سخن‌گفتن در برابر دیگران از هراس‌های رایج است. این ترس از عصبیت خفیف تا فلج‌شدن از ترس و پانیک دیده می‌شود. بسیاری از افراد دچار ترس از صبحت‌کردن دربرابر عموم ازاین موقعیت‌ها به‌طور‌کلی پرهیزمی‌کنند و یا دربرابر اجتماع به‌هنگام سخن‌گفتن دچار لرزش دست و ارتعاش صدا می‌شوند.
اما با آمادگی و پایداری، می‌توان بر ترس فایق آمد.
انجام اقدامات زیر دراین مورد کمک می‌کنند:
• شناخت موضوع. دریافت بهتر در‌مورد موضوع صحبت و اهمیت‌دادن بیشتر به موضوع سبب کمتر‌شدن اشتباه یا سردرگمی می‌شود و درصورتیکه شخص، خود را گم‌کند و دستپاچه شود، زودتر می‌تواند به موضوع برگردد. باید برای یافتن پاسخ پرسش‌هایی که از جانب شنوندگان می‌شود مدتی وقت گذاشت و پاسخ‌ها را آماده کرد.
• سازماندهی. پیش‌از وقت مقرر به‌دقت باید اطلاعاتی را که عرضه می‌شود شامل هرنوع پیشنهاد و وسایل کمکی صوتی و دیداری را آماده نمود. هرچه برنامه، سازماندهی بیشتری داشته باشد، میزان عصبیت کمتر است. روی یک کارت کوچک برای آنکه از مسأله دور نشد، باید رئوس مطالب را نوشت. درصورت امکان باید وقت گذاشت و مکان سخنرانی را مشاهده کرد و پیش‌از سخنرانی، تجهیزات محل را بازدید نمود.
• هرچه تمرین بیشتر، سخنرانی بهتر. چندبار باید متن سخنرانی را تمرین کرد. این کار باید دربرابر عده‌ی معدود از آشنایانی انجام شود. باید از این افراد خواست تا نسبت به سخنرانی واکنش کنند یا سخنرانی را روی ویدیو ضبط‌کرده و تماشا‌کنند و به‌این‌ترتیب بیمار می‌تواند موقعـیت‌های بهبــود خــود را مشاهـده کند.
• تجسم موفقیت. تصور‌کنید سخنرانی به‌خوبی انجام خواهد شد. وجود افکار مثبت به کاهش بعضی ازافکار منفی در‌مورد کار نمود اجتماعی و تاحدی تسکین اضطراب کمک خواهد کرد.
• تنفس عمیق. انجام این تمرین بسیار آرام‌بخش است. پیش‌از رفتن به محل و درحین سخنرانی باید دو یا چند نفس آهسته و عمیق کشید.
• تمرکز روی سخنرانی و نه شنوندگان. مردم اصولاً به اطلاعات جدید توجه دارند و به نحوه‌ی عرضه‌ی آن توجه نمی‌کنند و ممکن‌است متوجه عصبیت سخنران نشوند. درصورتیکه شرکت‌کنندگان متوجه عصبیت سخنران شوند، ممکن‌است به ریشه‌یابی پرداخته و خواستار موفق‌شدن سخنران گردند.
• نترسیدن از لحظه‌یی سکوت. درصورت خارج‌شدن از موضوع یا احساس عصبیت و توقف‌ذهن، ممکن‌است به‌نظر آید که ذهن تا ابد متوقف شده‌است. اما در‌واقع، این مدت فقط چند ثانیه است. حتی این مدت اگر طولانی‌تر هم باشد، احتمالاً شنوندگان به این مکث توجهی نخواهند داشت و این زمانی است که می‌توان چند نفس عمیق وآهسته کشید.
• قبول موفقیت. بعد‌از سخنرانی باید به‌خود آفرین گفت، ممکن‌است سخنرانی موفق نبوده باشد ولی احتمال دارد سخنران بیش‌از شرکت‌کنندگان از خود انتقاد کند. هرکسی ممکن‌است ضمن سخنرانی اشتباه کند. باید به هریک از این اشتباهات به‌عنوان فرصتی برای بهبود مهارت
استفاده کرد.
• جلب حمایت. در بعضی نقاط دنیا سازمان‌هایی برای حمایت از افرادی تشکیل شده‌است که دچار ترس از سخن‌گفتن دربرابر
عموم هستند.
اگر نتوان با تمرین بر‌این ترس فایق شد، باید در جستجوی کمک بود. درمان رفتاری شناختی یک درمان موفق برای کاهش ترس از سخن‌گفتن در برابر عامه است. به‌عنوان یک گزینه‌ی دیگر، پزشک ممکن‌است یک داروی آرام‌بخش تجویز کند تا پیش‌از سخن‌گفتن مصرف شود. مثل بتابلوکرها (که معمولاً در درمان فشارخون بالا و بعضی بیماری‌های قلب مورد استفاده‌اند) که کمک می‌کنند. بعضی بتابلوکرها از باقی آنها نافع‌ترند. درصورتیکه پزشک دارو تجویز کند، پیش‌از رفتن به سخنرانی آن را امتحان‌کنید و تأثیرش را ببینید.
وجود عصبیت و اضطراب دربعضی موارد طبیعی است و مورد سخنرانی درجمع هم استثنا نیست. این حالت را اضطراب انجام کار می‌نامند وسایر نمونه‌های آن عبارت است از وحشت از صحنه، اضطراب امتحان و گرفتگی نویسندگی. اما، افراد دچار اضطراب شدید و ناتوان‌کننده‌ی انجام کار که بیشتر شامل اضطراب در سایر موقعیت‌های اجتماعی است ممکن‌است دچار نابسامانی اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) باشند. نابسامانی‌اضطراب اجتماعی به درمان با دارو، گفتار درمانی (روان‌درمانی)یا ترکیبی ازاین دو نیاز دارد.
ثبت نظر