درمان معجزه‌آسای دو مأمور آمریکایی که به ویروس ابولا مبتلا بودند درسرخط خبرها آمده بود ولی داروی درمان ازکجا رسیده بود؟ دکتر اسکات پـودولسگی Scott Podolsky دریک مقاله نوشته است که مایه‌ی الهام گرفتن دارو ریشه در پژوهش قهرمانانه‌ی اواخر قرن نوزدهم دارد.
دکتر Karl Brantly و Nancy Writebol در لیبریا در بیمارستانی کار می‌کردند و اعتقاد براین که در آنجا با ویروس مرگبار ابولا تماس یافته‌اند که طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت تا ششم اوت، مسوول مرگ 961 نفر بوده‌است.
ابولا، یکی از بیماریهای بسیار عفونی دنیا است و نرخ هلاکت موردی آن به حدود 90٪ می‌رسد و با شروع ناگهانی تب، ضعف شدید، درد‌عضلانی سردرد و گلودرد مشخص می‌شود.
درحال‌حاضر، درمان بیماری محدود به تیمار فشرده‌ی حمایتی است. اما،ماموران ذکر شده از این فرصت برخوردار شدند تا از ZMapp استفاده نمایند که دارویی تجربی است و پیش از این فقط در میمون‌ها آزموده شده بود و به‌نظر می‌رسد که این درمان زندگی‌بخش است. درمقاله‌ی دکتر پودولسکی که درشماره‌ی 11 اوت 2014 نشریه‌ی Annals of Internal Medicine به چاپ رسیده، آمده است که ZMapp دارای نقاط مشترک با روش‌های درمان ناخوشی که درپایان قرن نوزدهم به‌وجود آمد.
تاریخ تکرار می‌شود:
ZMapp، درواقع آنتی‌بادی منوکلونال سه موش است. این دارو با گردآوری آنتی‌بادی‌های ایجاد شده در خون موش‌ها پس‌از تماس‌شان با تکه‌هایی از ویروس ابولا به‌وجود آمده است. این روش انعکاس سروتراپی پاسیوی است که بیش‌از یک قرن پیش ابداع شده بود.
این روش شناسی، ابتدا به‌دنبال کشف لویی‌پاستور و رابرت‌کخ به‌وجود آمد که عوامل بیماری‌زای بیماری سیاه‌زخم، دیفتری و پنومونی را شناسایی کرده بودند.
سپس از سال1890 که عوامل هومورال درحیوان آلوده‌یی کشف شد، امکان انتقال آنها به حیوانات آزمایشگاهی برای حفاظت این حیوانات در برابر توکسین‌های دیفتری و کزاز فراهم آمد و همین کشف بود که به پیدایش روش‌درمان درانسان منتهی شد.
از سال1890 به بعد، این مدل تولید یعنی تماس حیوان (خوکچه‌ی‌هندی، خرگوش، گاو، اسب و غیره) با پاتوژن میکربی شناخته شده سبب تولید آنتی‌بادی (یا استفاده از سرم بیمار مبتلا‌ی قبلی در دوره‌ی نقاهت) و سپس انتقال پاسیو آنتی‌بادی‌های از پیش‌ساخته شده به حیوان یا انسان به‌طوری تـــوسعه یافت که دیگر ترس از بیماریهای شایعی مانند پنومونی پنوموکولی و مننژیت مننگوکوکی ازبین‌رفت.
درنیمه‌ی نخست قرن بیستم در بررسی‌های دارای شاهد که بر پنومونی پنوموکوکی متمرکز بود تصفیه انجام گرفت. وقتی هدف سویه‌های خاصی از بیماری بود، سروتراپی موثر می‌نمود، به‌طوری‌که روز بعداز این درمان بیماری که سخت ناخوش بود روز بعد روی تخت بیمارستان می‌نشست و روزنامه می‌خواند.
دربعضی موارد، در بیمارانی‌که امید به حیات درآنها وجود نداشت، استفاده از سروتراپی بارقه‌ی نوری در دل تیمارداران بیمار پدید آورد. استفاده از همین روش نیز انعکاس درمان موفق یکی از این دومأموری بود که با این روش تحت‌درمان قرارگرفته بودند و پیش ازدرمان با خانواده‌ی خود خداحافظی انجام داده بودند.
شاید علاج این دو مأمور، اتفاقی باشد ولی هرچه هست، مسأله با انجام کارآزمایی‌های بالینی درآینده روشن خواهد شد.
ثبت نظر