مسأله‌ی قدرت‌دست در عالم هنر انکارناپذیر است از هنر نقاشی و خطاطی گرفته تا قالیبافی و نوازندگی و حتی خیاطی و آشپزی و ده‌ها و بلکه صدها کارهای دستی دیگری که هنر به‌حساب می‌‌آیند و هریک اعجاز مخصوص به‌خود را دارند.
در دنیای جراحی هم هنر انگشتان دست همواره معجزه‌آسا بوده است.
در اینجا سوال این است که آیا هردستی ممکن‌است به‌دنبال هرهنری که خواست برود؟ مسلماً جواب این سوال منفی است و در هر‌رشته‌ی هنری استعداد خاصی لازم است که کارشناسان و استادان آن رشته تشخیص خواهند داد که آیا این دست استعداد این هنر را دارد یا نه؟
حالا برمی‌گردیم به‌هنر جراحی و از خود می‌پرسیم که آیا تمام داوطلبان قبول‌شده در رشته‌ی جراحی به‌راستی دست‌جراحی دارند یا نه؟ و این کلمه «دست‌جراحی» از آغاز قرن گذشته که اعمال‌جراحی رو به پیشرفت بود اصطلاح روزمره‌ی بخش‌ها و اتاق‌عمل‌ها بوده است. به‌این شکل که استادان قضاوت می‌کردند که آیا این هنرجوی جراحی استعداد جراحی دارد یا نه؟ و پزشکانی هم که می‌خواستند وارد دنیای جراحی شوند از خود می‌پرسیدند آیا استعداد جراحی داریم و می‌توانیم یک جراح خوب شویم؟
در بسیاری از بخش‌های جراحی کشور ما خیلی به‌ندرت اتفاق افتاده است که استادی بعد از مشارکت و همراهی چند عمل جراحی به هنرآموزان داوطلب و به‌اصطلاح امروز به رزیدنت جراحی بگوید: «عزیزم تو استعداد جراحی نداری و بهتر است تا زود است تغییر رشته بدهی» ولی عوامل متعدد ازجمله شرم و دلسوزی و مسائل دیگر مانع از آن است که چنین کلامی را به زبان آورد:در‌حالی‌که می‌دانیم در بسیاری از بخش‌های جراحی کشورهای پیشرفته، استادان بدون هیچ‌گونه پرده‌پوشی و با‌صراحت به رزیدنت مربوطه می‌گویند که شما دست‌جراحی ندارید و این رشته مناسب شما نیست و بهتر‌است از جراح شدن منصرف شوید و اگر او داوطلبانه حاضر به انصراف نشود با گزارش به مسوولان بالاتر، عذر او را خواسته و حتی اگر سالی را هم پشت سر گذارده باشد به خدمت او خاتمه می‌دهند.
بنابراین، وظیفه‌ی استادان عزیز جراحی کشور ما هم حکم می‌کند که اولاً رزیدنت‌های جراحی را خودشان دقیقاً ارزیابی کنند، کاری که متأسفانه اغلب به آن توجه نکرده و تکنیک‌های جراحی را رزیدنت‌های جدید و سال اولی از رزیدنـت‌های بالاتر ازخـود فرامی‌گیرند و در ثانی اگر تشخیص دادند که آن رزیدنت دست جراحی ندارد با کمال محبت و خوشروئی پدرانه مطلب را به او تفهیم کنند.
بیش از این وارد این مقوله نشده و مقاله به بحث آزاد گذارده شده و از استادان گرامی و رزیدنت‌های عزیز جراحی می‌خواهیم که در‌این مورد اظهار‌نظر کنند.
ثبت نظر