عاشق که باشی . . .

و در ادامه به‌نام پدرم، به‌نام آن پدری که با عشق زندگی‌کردن را به من آموخت، به‌نام آن پدری که ایمان و اراده‌ی خود را درهم آمیخت و بی‌ادعا خویشتن خویش را وقف هدف پاک خود کرد.

میانه‌ی اولین ماه تابستان بیست ‌و‌ چهار سال پیش‌، آن دوران که کودکی بیش نبودم‌، چهارشنبه روزی را که نشریه‌ی «پزشکی‌امروز» متولد شد را آنقدر شفاف به یاد دارم که گویی همین چند روز پیش بود و این تصاویر مدتهاست که هرروز در برابر چشمانم دوره می‌شوند. روزی که پدر ایمان خود را به عمل رساند، روزی که زکات علم را به نشر رساند، چرا که اعتقادش آنقدر به این جمله راسخ بودکه زندگی خود را وقف نوشتن و مطالعه کرد. شاید کمتر مجالس مهمانی و مسافرتی را به یاددارم که پدر به ‌همراه ما بوده باشد،  بیماران خود و «پزشکی‌امروز» دو عضو جدانشدنی وجود وی بودند. (آن دفعاتی هم که راضی می‌شد با ما به مسافرت بیاید، مقالات و ترجمه‌ها هم همراهش بودند).

روزها و شب‌ها گذشت، برگ‌ها سبز شدند، زرد شدند، ریختند و دوباره جوانه زدند، زمین لباس سفید می‌پوشید و آسمان گاهی آبی بود و گاهِ بیشتر خاکستری، شبی رسید که در خاطرم آنقدر تاریک است، آنقدر تیره و تار است که جرأت حتی به یاد‌آوردن آن را ندارم، شبی که به یک‌باره احساسم بی‌احساس شد، شبی که مرا موجی از سیلاب به دورترین نقطه‌ پرت کرد، شبی که بزرگتر شدم، شانه‌هایم برای تحمل این مسئولیت پرتوان‌تر شد، شبی که بیش‌از‌پیش به پدرم و به خونی که از او در رگهایم و روحی که از ایشان در وجود من است بالیدم، شبی که تک‌تک جملاتش در این سه دهه از زندگی مشترکمان معنا پیدا کرد، شبی که فهمیدم ذره‌ذره آموزش‌های پدرم سرمایه‌ای برای روزگاران پیش روست.

سرانجام سال‌93 با همه‌ی خاطرات بد و خوب خود به پایان رسید، سپاس من از اساتید و همکاران، از همراهان، از برادران و خواهران خودم، دوستانی که ما را تنها نگذاشتند و بیش‌از‌پیش به یاری ما شتافتند و همکارانم در نشریه که در سخت‌ترین روزها دست از تلاش خود نکشیدند‌، و سرانجام از جناب آقای دکتر حسن‌خاجی دوست و همکار قدیمی پدرم که از این پس به‌عنوان مدیرمسئول هفته‌نامه‌ی‌مان با ما همکاری خواهند داشت، از همه و همه قدردان هستم و دست یکایکشان را می‌فشارم.

امید است که سال‌نو روی خوش خود را به ما نشان دهد‌، سال نو مبارک.

جان فدای قدم نادره مردانی باد

                                                 که کم‌و‌بیش نگشتند به هربیش‌و‌کمی