به نام آنکه عشق و ایمان آفرید...
ادامه دهنده‌ی راه، کلمه‌ای مرکب و خود متشکل از سه‌کلمه‌ی ساده که برای من دریایی از تفسیر و معنی را در‌بر دارد، ادامه دهنده‌ی راه چه کسی؟ این راه آنقدر پاک و مقدس است، آنقدر حس خوب دارد، آنقدر پُرانرژی بنانهاده شده که خودش خود را می‌سازد و ادامه‌دهنده‌ی چه چیز؟
هر‌سال در اولین شماره‌ای که منتشر می‌شد، تیتر آشنای سخنی کوتاه با ادبیات صمیمانه‌ی پدرم که هنوز هم وقتی «پزشکی امروز» را ورق می‌زنم گویی روبه‌رویم نشسته و با من صحبت می‌کند.
و امسال بدون آن مقاله و یکی‌از سخت‌ترین نوشتن‌هایم، شروعی سخت ولی توأم با انگیزه، انگیزه‌ای که نتیجه‌ی همان حس خوب به‌جای مانده از 25سال انتشار نشریه «پزشکی امروز» است.
سخن کوتاه کنم که سبب تکدر خاطرتان نشوم و متناسب با تیتر‌بالا رفتار کنم، سال جدید است و مثل همیشه امیددارم و امیدداریم به آرامش،
امید داریم به ثبات،
امید داریم به زندگی،
و امید داریم به بودن، بودن در کنارتان
زندگی فردا نیست، زندگی امروز است،
زندگی قصه‌ی عشق است و امید،
صحنه‌ی غمها نیست
به چه می‌اندیشی؟
نگرانی بی‌جاست،
عشق اینجا و تو اینجا و خدا هم اینجاست،
پای در راه گذار،
راه‌ها منتظرند،
تا تو هرجا که بخواهی برسی،
پس رها باش و رها باش و رها،
تا نماند قفسی. . .
مطالب مرتبط
ثبت نظر