من ۲۵‌ساله شدم حیف که او نیست

حیف که او نیست تا فرزند برومند ۲۵‌ساله‌ی خود را مشاهده‌کند. فرزندی که در یک‌سال گذشته اشک ریخت ولی از تلاش باز نماند تا نام او همواره بر پیشانی‌اش بدرخشد.

من،«پزشکی امروز»، ۲۵‌سال قبل با همت والای پدر بزرگوارم «دکتر فرخ سیف‌بهزاد» پا‌به‌عرصه‌ی وجود گذاشتم و در کوتاه‌مدتی جایگاه ویژه‌ای در مطبوعات پزشکی پیداکردم.

خصوصاً آنکه با آن کاغذ مناسب و به رایگان، روانه‌ی مطب پزشکان سراسر کشور شدم...

این اشاره را به‌خاطر خود‌ستایی نگفتم. بلکه به‌خاطر پدری گفتم که عاشقانه در اعتلای فرزندش کوشید.

خوشحالم که برادر بزرگم، اردوان عزیز سرپرستی مرا در دست گرفته و اجازه نداد که از فقدان پدر لطمه ببینم.

امروز در سالروز تولدم لازم می‌دانم که از کلیه‌ی نویسندگان، مترجمین، کمک‌کنندگان مالی، مسئولین چاپ و انتشار، همکاران دفتری و اداری و بالاتر از همه خوانندگان وفاداری که سال‌هاست مشمول عنایت‌های آنها هستم، تشکر و سپاسگذاری نمایم.

برخود لازم می‌دانم که از شادروانان، آقای دکتر‌قدرت‌الله‌موثقی و آقای منوچهر‌صیادی، دو یاری که همراه پدرم سه یار دبستانی بودند، یادی بکنم.

روح هر سه شاد باد...