هفتهنامهی «پزشکیامروز» با رسیدن به سن ۲۵سالگی، دورانکودکی و نوجوانی خود را طیکرده و به شرایط اوج بلوغ و تکامل رسیده است. با وجود اینکه روش کار و به اصطلاح درونمایه روزنامهنگاری یا ژورنالیسم این هفتهنامه عمدتاً از مقالات نویسندگان ایرانی و استفاده از ترجمهی نویسندگان خارجی بوده و این بهشکل چشمگیر و جالبی با سردبیری استاد فقید به یک اوج رسیده بود.
طوریکه این هفتهنامه تنها مملو از آگهی نبود، بلکه مقالات علمی جدید و معتبری بهعنوان آگاهیدهنده هم در آن بهچشم میخوردند که خوانندگان میتوانستند آنها را در محافل علمی و دانشگاهی ارائه دهند.
حضور پُرفروغ شادروان «دکترفرخ سیفبهزاد» در صحنهی ژورنالیسم پزشکی، دستاوردهای بسیار زیادی داشت که تنها برخی از آنها عبارتنداز:
* یک دورهی کامل تاریخ پزشکی که توسط ایشان تدوین و یک بار هم در رادیو اجراشده و واقعاً ارزش آکادمیک دارد و می تواند در دانشکدههای پزشکی هم تدریسشود.
* بهصورت شگفتآور و تحسینبرانگیزی، شادروان «دکترفرخ سیفبهزاد» در زمینه ی گیاهان دارویی و کارآیی های آنها بصیرت و تخصص داشت.
* در زمانیکه برخیاز پدیدههای شگفتانگیز، براساس علم روز دقیقاً غیـرقـابلتفسیـر بـودنـد،«دکتر فرخسیفبهزاد» کتابها و مقالاتی روشنگر و آگاهیدهنده در زمینههای احساس خروج روح از بدن، ادراکات انسانها در لحظات نزدیک به مرگ و سایر زمینههای مشابه، در هفتهنامه مینگاشت و یا کتابهایی را دراین زمینهها بهصورت مستقل مینوشت و یا ترجمه میکرد.
* شاید پساز اینکه سعدی در شیراز مقدمهی گلستان را نوشت، پساز چهارصدسال «دکترسیفبهزاد» اولین فردی بود که متوجهشد آنچه که سعدی درمورد صاحبدلی نوشته:( سر به جیب مراقبه فرو برده و در بحر مکاشفه غرق شده) دقیقاً و حتماً شرح کارشناسانهی یک جلسهی مدیتیشن است.
برای بیستو پنجمین سال انتشار این هفتهنامه و کمالات مدیرانی از آن که ناباورانه و زودهنگام از میان ما رفتند، اگر بخواهیم حقسخن و آنان را ادا کنیم، مثنوی هفتاد من کاغذ میشود.
به امید دویست و پنجاهمین ـ بلکه دوهزار و پانصدمین سال انتشار این نشریه ـ لب ازسخن میبندیم و با اظهار اندوه از درختان تنومندی که توسط دور زمان زودهنگام بریده شدند، برای جوانههای شاداب و برومندی که از ریشه روییده و بهسرعت به اطراف شاخه فرستاده، امید شادابی بیشتری را آرزومندیم تا افراد بیشتری بتوانند از سایهی آن بهرهمند شوند.
برچسب ها
ثبت نظر