هفته‌نامه‌ی‌پزشکی‌امروز، یادگاری از «دکتر فرخ سیف‌بهزاد» را که می‌گشایم، با دیدن نام بسیار ارزنده‌ی‌استاد دکترحسابی، حسابی شاد می‌شوم و از او می‌آموزم. او که در «جراحی» راهگشای ما بوده و هست، در گوشزد کردن ناهنجاری‌ها، پیشآمدهای ناخواسته و گاه برخواسته از کم‌دانی همکاران، پندهای جاودانه می‌دهد و درپاسداشت بزرگان رشته‌ی بسیار با ارزش و پر«ریسک» ما پیشگام است.
آیااگر «روانشادپروفسور عدل» شاگردی همانند «جناب استاد حسابی» نداشت، بازهم در جایگاهی که اورا سزاست می‌بود و شناخته می‌شد؟ پاسخ با شماست.
امروز ایشان همانگونه که بسیاری را ستوده و گرامی داشته‌اند، «استاد دکتر بهادری» مردی برای همه‌ی فصول را می‌ستاید و گوشزد می‌کند که او نیز خودساخته و از این رو درد‌شناس است. بی‌گمان من نیز استاد بهادری راکه بسیار از ایشان آموخته‌ام ستایش می‌کنم.
افسوس‌می‌خورم که چرا نامی از «استاددکتر آذر» که به‌راستی در زمان خود نمونه‌ی بارز یک استاد پژوهنده، پُر و دانش‌پرور بود نیست! روانشاد «استاد دکتر میر‌ایروانی» که چه با عشق به ما می‌آموخت و درس پشتکار، درستکاری و دانش‌اندوزی به ما می‌داد. روانشاد «استاد دکتر کیافر» (درختان ایستاده می‌میرند) آموزگاری توانا و دانش را به هنر آراسته، روانشاد «دکتر علی پورزند» که دانش و هنر جراحی را به‌روز داشت و در کنگره و سمینارها چون ستاره‌ای در شب یلدا می‌درخشید و بسیار راهنما بود و استاد دکتر رسول بنکداریان، استاد دکتر آرمین، استاد دکتر شمسا، استاد دکتر شریعت تربقان، بنیانگذار موزه‌ی پزشکی.
من به‌خوبی جای خالی این استادانی که به من بسیار آموخته‌اند را می‌بینم.
اما شادم که «استاد دکتر عبدالحمید‌حسابی» با پیشینه‌ای بسیار ستودنی و پاک که خود آموزگاری توانا و بی‌تاست، یاد‌آور بزرگان رشته‌ی پُرارج «پزشکی» می‌باشند و چه خوب پیشینه‌ی این بزرگان راکه با تلاش از هیچ، همه‌چیز شده‌اند و امروز «کلاس‌درس» استاد دکتر بهادری را گرامی می‌دارند.
قدر زر، زرگر شناسد قدرگوهر، گوهری آرزومندم این پیشوای ما و استاد گرانمایه‌ی من نیرومند، استوار و همواره درپناه یزدان باشند.
ثبت نظر