یادباد هجدهم آبان ماه سال ۸۸ ، روزی که سایت پهنک متولد شد در آن روز پدر اینگونه نگاشت :
"برای آنکه از قافله متمدنان عقب نمانیم و درجهل خود درجا نزنیم وهمچون آن بارکش عصاری به دور خود نگردیم، به پیشنهاد دوستان دست اندرکار سایتی فراهم آوردیم تا آنچه را که در زمینه گیاهان در جهان وجود دارد ، به مرور بر صفحه پهنک حک کنیم. این کار چندین حسن دارد که اولی افزایش اطلاعات این حقیر است. در این مجموعه می کوشیم آنچه را که می توان درمورد گیاه نوشت فرارویتان پهن کنیم. پهنک را از خود بدانید، مارا تنها نگذارید و نظرات خود را برای ما بفرستید . . ."
در این مدتی که با شما نازنینان بوده ایم ، با وجود جملگی موانع ، تمامی سنگ اندازیها و در این اوضاع طاقت فرسای اقتصادی که تیشه به ریشۀ مطبوعاتمان می زند ، همواره تلاش خود را به کار بستیم تا از چهارچوبی که بنیانگذار این نشریه " دکتر فرخ سیف بهزاد" برایمان طراحی کرده بود خارج نشویم . از آغاز امسال همواره با خود درکلنجار بودیم که چگونه روحی تازه در این نشریه دمیده و از این پله ای که استاده ایم فراتر رفته و آنچه که شایستۀ همراهانمان میباشد را تقدیمشان کنیم .
چه نیمه شبهایی که افکار، همچون مهمانی ناخوانده مرا ملزم به پذیرایی از هجمۀ خود کرد و چه سپیده دم هایی که هنگامِ مراقبه ، اجازۀ خلوت کردن به من نمیداد . افکاری که همراه ایده هایی نو با خود ، حس های متناقضی را در پی داشت . پس از مدتها بود که یاد دوران دبیرستان و معلم ادبیاتمان، آقای سنجری افتادم که صحبت از آرایه پارادوکس می کرد و پس از توضیح های مکرر ، نگاهی به چهرۀ میخ شده به نیمکتِ ما می‌انداخت که غرق در انتظار شنیدن زنگِ آخر مدرسه ، فقط تماشاگرِ جمله های قلمبه سلمبۀ ایشان بودیم.
فکر ها ، ایده ها و ترس ها هر روز و هرشب در حال جولان دادن بودند . برخی مواقع می نشستم و گویی که این ها اجناس پشت ویترین مغازه فروشگاهی هستند و من به اعماقِ ماهیت آن ها به نظاره نشسته ام . به هرحال سی بهارو پاییز است که هفته نامه با خاطرات و مناسبت های مختلفِ خود عرضه شده. با آن نوارِ ابی رنگ و آن نشان سفید رنگ ، در پاکت دربستۀ کاهی، هر گونه تغییری در ظاهر ممکن است باب طبع این گستردگی سلیقۀ همراهانمان نباشد . از سوی دیگر به یادِ نام هایی افتادم که سالیان ِ سال است که تلاش در جهت حفظ و بهبود کیفیت نشریه دارند ، یادِ استاد خودم جناب آقای دکتر عبدالحمید خان حسابی یادگارِ پروفسورِ فقید ، عدلِ بزرگ ، به یادِ استادِ پدرم ، بنیانگذار "نشریۀ اخبار پزشکی" قدیم ، عموی نازنینم دکتر طهمورث فروزین ( ایشان همواره مرا مورد مهرِ خود قرار داده و برادرزادۀ خود خطاب می کنند .) ، به یادِ افتخار جامعۀ پزشکی ایران، پروفسور محمود لطفی ، به یادِ یاروهمراه همیشگی پدرم، دکتر مهدی خان نوری، یادِ یارِ همیشگی پزشکی امروز که نشریه بدون مقاله های ایشان قابل تصور نیست، استاد عزیزم دکتر داوود منادی زاده و با یادِ همۀ استادانِ نازنینی که برای آوردنِ نام و سبقۀ آنان صفحه ها را باید بنگارم و همگی این نام هایی که وجودشان بر وزنِ هفته نامه میافزاید ، پروفسور محمد حسن کریمی نژاد هم که دیگر به معرفی نیازی ندارد و مدیرمسئول دلسوزمان جناب آقای دکتر خاجی هم که جایِ خود را دارد . به هرحال در قبال همگان من نیز دِینی دارم و فقط انتشار هفتگی نشریه کفایت نمیکند ، شاید زمان تغییری چشمگیر فرا رسیده باشد، شاید همین دوران که همگان را در روزمرگی خود اسیر کرده ، بهترین زمان باشد که بتوان چشم ها و فکرتان را ساعاتی نوازش دهیم . این وظیفۀ ماست ، پس همگی بر آن شدیم تا با بازنگری کلی و اضافه شدن یاران تازه نفس به گروه کنونی و مشورت با بزرگانمان ، تغییراتی در تمامی زمینه ها داده و راه پیش رو را با قدرت ادامه دهیم .
پزشکی امروزی که هم اینک در اختیارتان است، علاوه بر آراسته شدن چهره، جنس کاغذ را از همانی که بود و در نوع خود بهترین بود ، ارتقا داده و اقدام به صفحه آرایی تخصصی توسط گروهی مجرب نموده است. از چهره که بگذریم ، با حفظ کیفیت و ارتقا مطالب بر گستره موضوعی مطالب خود نیز افزوده ایم ، از فن آوری های نوین سخن خواهیم گفت، از زمین سبزمان که از ما گله مند است صحبت می کنیم و در جهت بهبود شرایط کنونی آن بر آگاهی ها خواهیم افزود. آموزش هایی را تدارک دیده ایم که شاید برای بزرگانمان تکرار مکررات باشد، اما برای آینده سازانمان ضروری است . از سخن راندن زیاده پرهیز کرده و بخش های اضافی مقالات ادامه دار را تا حدی که به اصل موضوع ضربه نزند، به سایت هفته نامه انتقال می دهیم . پخش های دیجیتال را گسترده تر نموده و موضوعات نوین و امروزی را افزوده ایم ، با این هدف که سهم خود را هرچند کوچک در این مسیر پر پیچ و خم ادا کنیم.
هنرنامۀ امروز :
با تورق در شماره های پیشینِ هفته نامه ، به حتم تبلیغی از " هنرنامۀ امروز" را ملاحظه کرده اید . از اهدافی که همیشه با پدر در سر داشتیم ، اضافه کردن نشریه ای دیگر در بابِ هنر ، با همین روندی که هفته نامه در پیش داشت ، به جرگۀ نشریات کشور بود . پیوسته پیرامون برنامه ها و هدفها ، با عشق و ذوقی هرچه تمامتر با یکدیگر در جلسات پدروپسرانه صحبت می کردیم. از آینده سخن می گفتیم و برای "پزشکی امروز" و "هنرنامۀ امروز" برنامه ها در سر داشتیم و هیچگاه تصور آن برایم نمی رفت که این مسیر را روزی بدون او ادامه دهم .
در هرحال " هنرنامه امروز" از جمله تحولاتی است که همزمان با پوست اندازی پزشکی امروز متولد شد و هدف آن ارتقای دانش و فرهنگ مخاطبان و معرفی هنر و تاریخ ایران و جهان به مردم نازنینِ کشورم می باشد ." هنرنامه امروز" به بررسی موضوعاتِ موسیقی، سینما و تئاتر، عکاسی، هنرهای تجسمی ، ادبیات ،معماری و شهرسازی می پردازد که هر بخش از این موضوعات دارای چهار قسمتِ تاریخچه، معرفی بزرگان آن رشته، مقاله های مرتبط و معرفی اثری مربوط به همان رشته می باشد. شاید جالب باشد که سر چشمه شکل گیری موضوع آخر را بدانید: " روزی در تاکسی نشسته بودم و رانندۀ جوانی موسیقی سخیفی را در ماشین پخش می کرد . در همان حال و هوا به فکر فرورفتم که اگر روزانه این ماشین ، صد نفر را جابجا کند، یعنی روزانه صد نفر گوششان با این موسیقی آشنا می شود ! چرا به جای این موسیقی ها ، به بزرگان خودمان رجوع نکنیم، از خوشه چینِ روح الله خان خالقی لذت نبریم ، از آوای بزرگمردِ آوازمان ، اکبرخان گلپایگانی محظوظ نشویم؟ در ادامه که به ریشه یابی این معضل پرداختم، به این نتیجه رسیدم شاید گناهِ راننده نباشد و این گناه گردنِ من و امثال من است که این گوهر های هنر مملکتم را آن گونه که شایسته است معرفی نکرده ام ، از این رو تصمیم گرفتم به اضافه کردن معرفی آثار فاخر به " هنرنامه امروز " کردم ."
در این راه نیز جناب آقای دکتر حسن خاجی و آقای دکتر مهدی نوری نیز همراهِ ما هستند و از شما عزیزانِ اهل ذوق و هنر نیز مایل هستیم که در این جایگاه بهره‌مند شویم.
به قول دوست نازنینی
کویر درخود دارد و دریا داشته اش را می بخشد . . .
به آموختن گر ببندی میان زدانش روی بر سپهر روان
ثبت نظر