در‌سال‌های اخیر ضمن حضور در جلسات، کنفرانس‌ها و گردهمایی‌های مختلف پزشکی و مشابه آنها، یکی‌از نکاتی که جلب‌توجه می‌کند، صدای ضعیف سخنرانان است که گاهی با وجود چند میکروفون روی میز و یا متصل به لباس سخنران، صدای او در‌تمام سالن خوب شنیده‌نمی‌شود و آنهایی‌که در انتهای سالن نشسته‌اند غالباً همهمه‌می‌کنند که نمی‌شنویم! و رئیس جلسه به سخنران تذکر‌می‌دهد که لطفاً بلندتر و مقابل میکروفون صحبت‌کنید که شاید لحظاتی تأثیر‌گذارد ولی متأسفانه این ضعف صوتی، شنونده را از ادامه گوش‌دادن به سخنان سخنران منصرف می‌کنند...
در چنین شرایطی به‌یاد می‌آورم که استادان ما درگذشته (به‌طور‌مثال در دهه سال‌های ۳۰ شمسی) که حقیر دانشجو و رزیدنت بودم، در کلاس‌های بزرگ دانشکده‌پزشکی تهران و با حضور بیش‌از ۲۰۰دانشجو بدون بلندگو و میکروفون آن‌چنان صدای‌رسایی داشتند و مطالبشان قابل درک‌و‌فهم بود که گاهی اصلاً نیازی به یادداشت‌برداری نیز نبود و نتیجه این مقایسه‌ها واقعاً شگفت‌انگیز است که یکی بدون بلندگو آن‌چنان بود و یکی با چند میکروفون این‌چنین؟!
درواقع اول فکر‌کردم که شاید کهولت و کاهش قدرت شنوایی بنده است که چنین تفاوتی را به‌وجود‌آورده و با وجود آن‌که این ضعف صداها را دیگران نیز تأیید‌می‌کردند، بااین‌حال از دوست متخصص گوش خود نیز خواستم تا شنوایی مرا امتحان‌کند که نتیجه رضایت‌بخش بود.
در‌این‌جا بد نیست تا به این نکته اشاره‌کنم که در محفلی دوستانه نیز سخن از همین مقوله بود و یکی‌از دوستان حاضر که در کارهای هنری دستی دارد، لب به سخن گشود و از صدای ضعیف بسیاری از هنرپیشگان تئاتر و سینما و تلویزیون ... و تأثیر منفی آن در کارهای هنری آنان داد سخن داد و گله‌ها کرد و گفت:
بسیاری‌از افراد شکایت دارند که مفهوم کلمات بعضی از هنرمندان را هنگام تماشای یک فیلم در سینما و تلویزیون خوب نمی‌شوند و به‌طور مکرّر از نفر بغل‌دستی خود می‌پرسند چه گفت؟ به‌ویژه وقتی که این صداهای نارسا را موزیکی نیز همراهی کند! خدا را شکر که صدا و بیان این دوبلورهای پرقدرت و خوش‌صدا است که جانشین صوت ضعیف این هنرپیشگان می‌گردد وگرنه...
ثبت نظر