اختلال اوتیسم در کودکان پرورشگاهی

درحالی‌که کودکان زیادی در خانواده‌های حامی و با محبت به‌دنیا می‌آیند، کودکان بسیاری هم وجود دارند که رهاشده و در پرورشگاه‌ها پرورش می‌یابند. نتایج بررسی جدیدی اظهار‌می‌دارد که این کودکان درمعرض افزایش خطر ابتلا به علائم رفتاری مشابه با علائم  مشاهده‌شده در کودکان مبتلا به اوتیسم هستند. این بررسی که به بررسی اختلال اوتیسم در کودکان پرورشگاهی می پردازد ، در نشریۀ آکادمی روانپزشکی نوجوانان آمریکا چاپ شده و نشان می‌دهد که کودکان بزرگ شده در پرورشگاه‌ها به احتمال بیشتری به رفتارهای اجتماعی مرتبط با اوتیسم نظیر ارتباط اجتماعی مختل مبتلا می‌شوند و هنگامی‌که کودکان تحت نگهداری خانواده‌ی رضاعی کودک محور در‌می‌آیند  این رفتارها بهبود می‌یابند.

اختلال اوتیسم در کودکان پرورشگاهی :

با تقریباً 8‌میلیون کودکی که در جهان در پرورشگاه‌ها بزرگ می‌شوند و 75درصد موارد کودک آزاری در آمریکا که تحت عنوان سهل‌انگاری طبقه‌بندی شده‌اند، این مسأله به‌توجه و  تعمق زیاد نیاز دارد. در این مطالعه، مجموعاً 136 کودکی را که در بخارست رومانی در لحظۀ تولد رها شده بودند مورد بررسی قرار دادیم. مقرر شد که این کودکان به‌صورت غیرانتخابی، عده‌ای به دریافت مراقبت پرورشگاهی ادامه دهند و یاعده‌ای درمعرض مراقبت فرزندخواندگی با کیفیت بالا باشند.

در هنگام شروع تخصیص اَشکال مراقبت، کودکان به‌طور متوسط 23ماه داشتند. آنگاه در سن 10سالگی، 117 نفر از این کودکان توسط محققان ارزیابی شدند.

کودکانی با سابقه‌ی پرورشگاهی به احتــمال بیـــشتر به ارزیابی بیشتری نیاز دارند:

مراقبان این کودکان پرسشنامۀ ارتبـاط اجتماعی (SCQ)(Social Communication Questionnoire) را تکمیل‌کردند. این همان روش غربالگری اختلالات طیف اوتیسم، ارزیابی رفتارها و مهارت‌های ارتباطی است. گروه هم سنی متشکل از 100کودک که هرگز در پرورشگاه‌ها نبوده‌اند نیز به‌عنوان مقایسه ارزیابی شدند. هر کودکی که SCQ  احتمال اوتیسم را مطرح می‌کرد جهت ارزیابی‌های تکمیلی اختلالات رشد‌عصبی ارجاع داده می‌شد.

محققان مشاهده کردند که پنج کودک که مراقبت  پرورشگاهی دریافت کرده بودند ـ دو کودک از گروه مراقبت فرزند خواندگی و سه کودک که همچنان مراقبت پرورشگاهی دریافت می‌کردند ـ با معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی مربوط به اختلال طیف اوتیسم مطابقت می‌کردند.

برعکس، هیچ یک از کودک غیر پرورشگاهی با این معیار مطابقت نداشتند. در تمامی حوزه‌های SCQ محققان دریافتند که کودکانی که دارای سابقۀ پرورشگاه بودند نسبت به گروه غیرپرورشگاهی بطور قابل‌توجهی رفتارهای انحرافی نشان می‌دادند.

کودکانی که مراقبت فرزندخواندگی دریافت می‌کردند نسبت به گروهی که همچنان مراقبت پرورشگاهی دریافت می‌کردند رفتارهای اجتماعی معمولی‌تری را نشان می‌دادند. این امر دلالت بر این دارد که مداخلۀ زود هنگامِ مراقبت فرزندخواندگی می‌تواند رفتارهای مرتبط با اوتیسم را بهبود بخشد.

محرومیت و اوتیسم:

محقق ارشد این بررسی، چارلز. ای.نلسون از بیمارستان ‌کودکان بوستون و دانشکدۀ پزشکی هاروارد تصریح می‌نماید که در اکثریت قریب به اتفاق موارد اوتیسم در کودکانی که در خانواده‌های  با محبت بزرگ ‌شده‌اند، محرومیت‌روانی ـ اجتماعی نقشی ندارد. وی همچنین اظهارمی‌دارد: «اگرچه فرزندان پرورشگاهی مبتلا به اوتیسم به کودکانی مبتلا به اوتیسم عموم مردم (General populotion) شباهت دارند ولیکن منشاء علائم آن‌ها بسیار متفاوتند.»

«بر این عقیده‌ایم که هر دو گروه از محرومیت رنج می‌برند ولی از دو نوع محرومیت متفاوت: در کودکان پرورشگاهی، محرومیت ناشی از محیط آن‌ها است در حالی که در عموم مردم، اوتیسم خود باعث نوعی محرومیت شده و درک و دریافت نشانه‌های اجتماعی را برای کودکان دشوارتر می‌گرداند.»

اختلالات طیف اوتیسم با رفتارهای  تکراری و اختلال اجتماعی نظیر دشواری در ارتباطات مشخص می‌شود. علائم آن به‌طور معمول در ظرف دوسال اولیه‌ی زندگی کودک شناسایی می‌شوند. قرارگیری در معرض مراقبت فرزندخواندگی قبل از سن دو سال برای ارتقای رشد روانی کودک بسیار  مناسب است.

درحال‌حاضر ادامه‌ی این بررسی درباره‌ی این کودکان تا به سن 12 سالگی برسند و نیز اوایل نوجوانی درحال انجام ارزیابی پیگیری است و داده‌ها را جهت تعیین هرگونه اثرات ماندگار مداخله بررسی می‌کند.