افسردگان در معرض خطر بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون اختلال پیشروندۀ سیستم‌عصبی است که چگونگی حرکات فرد مانند صحبت‌کردن و نوشتن را تحت‌تأثیر قرار‌می‌دهد. همراه با مشکلات حرکتی، بیماری پارکینسون همچنین ممکن‌است موجب مشکلات شناختی، مشکلات عصبی ـ رفتاری (neurobehavioral) و مشکلات حسی شود. اختلالات خلقی تأثیر عمده‌ای بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت دارند و همچنین ممکن‌است در وخامت سریع‌تر عملکردهای شناختی و حرکتی نقش داشته باشند.

بررسی ارتباط افسردگی و بیماری پارکینسون:

در این بررسی محققان از گروهی متشکل از تمام شهروندان سوئدی ۵۰ساله و بالاترتا 31‌ دسامبر 2005 استفاده‌کردند.سپس محققان از میان این گروه، تعدادی (۱۴۰۶۸۸) فرد مبتلا به افسردگی را که بین سال های‌ 1987 تا 2012 تشخیص داده شده بودند، انتخاب‌کردند.این افراد هر‌کدام با سه بیمار تحت‌نظارت با همان سن و جنسیت اما بدون افسردگی تشخیص داده شده، همسان‌سازی شدند. در طول یک دورۀ بیست‌و‌شش سالۀ نظارت، در مجموع ۱۴۸۵ بیمار مبتلا به افسردگی (۱/۱درصد) دچار بیماری پارکینسون شدند، در‌مقایسه با ۱۷۷۵ بیماری که افسردگی (۱/۴درصد) نداشتند. به‌طورمتوسط بیماری پارکینسون ۴/۵‌سال پس‌از شروع آزمایش تشخیص داده شد.محاسبات محققان نشان‌داد که شرکت‌کنندگان مبتلا به افسردگی ۳/۲‌برابر بیشتر از افراد بدون افسردگی ظرف یک‌سال پس‌از آغاز بررسی به بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند. محققان دریافتند که پس‌از ۱۵ ‌تا‌ ۲۵‌سال بیماران دچار افسردگی با احتمال تقریباً ۵۰درصدی به پارکینسون مبتلا می‌شوند.

همچنین اگر افسردگی در یکی‌از شرکت‌کنندگان شدیدتر باشد، احتمال بروز پارکینسون نیز در او بالاتر خواهد رفت. به‌عنوان نمونه افرادی که به‌دلیل افسردگی ۵‌بار یا بیشتر در بیمارستان بستری شده‌بودند ۴۰‌درصد احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون نسبت به افرادی‌که فقط یک‌بار به‌دلیل افسردگی بستری‌شده بودند، داشتند.

تاثیر ژنتیک بر بیماری پارکینسون :

علاوه‌بر‌این مشاهدات، محققان ارتباطات ژنتیکی را نیز مورد بررسی قرار‌دادند. هیچ ارتباطی بین یک خواهر یا برادر دچار بیماری پارکینسون و برادر یا خواهر مبتلا به افسردگی یافت نشد. این یافته‌ها شواهد بیشتری مبنی ‌بر ارتباط این دو بیماری با‌هم برای ما فراهم می‌کنند. اگر بیماری‌ها مستقل از یکدیگر اما ناشی‌از عوامل ژنتیکی یا محیطی اولیه‌ یکسانی بودند، پس انتظار داشتیم که این دو بیماری با‌هم ارتباط خواهر و برادری داشته باشند اما این ارتباط وجود نداشت.

محققان پیشنهاد می‌کنند که مکانیسم‌های متعددی برای توضیح یافته‌هایشان وجود دارد. افسردگی و یا درمان‌های ضد‌افسرگی ممکن‌است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهند یا این که ممکن‌است افسردگی از نشانه‌های اولیۀ بیماری پارکینسون باشد و یا این که ممکن‌است این دو بیماری عوامل ‌محیطی مشترکی داشته باشند و اذعان‌کردند که قادر به ارزیابی نقش بالقوه‌ی نوع داروی مورد استفاده در درمان ضدافسردگی به‌عنوان عامل خطری برای بیماری پارکینسون نبودند.

تاثیر مستقیم افسردگی بر بیماری پارکینسون:

یافته‌ها ارتباط مستقیمی بین افسردگی و بیماری پارکینسون متعاقب آن را نشان‌می‌دهند که این ارتباط با نسبت خطر وابسته به زمان

(time-dependent hazard ratio)، الگوی پاسخ به  دوز داروها برای افسردگی راجعه و فقدان شواهد برای وجود بیماری در میان خواهر و برادر بیمار حمایت می‌شود.با بیش از دودهه پیگیری بیماران مشخص شده‌است که افسردگی می‌تواند یک علامت خیلی زودرس و یا یک عامل خطرساز برای بیماری پارکینسون باشد. بررسی دیگری که اخیراً نیز انجام‌شد، نشان‌می‌دهد که مصرف‌کنندگان متا‌مفتامین ۳برابر خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون نسبت به افرادی که داروهای غیر مجاز مصرف نمی‌نمایند(illegal drugs) را دارند.

جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت پزشکی امروز مراجعه نمایید.