بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون به نوعی اختلال پیشرونده در سیستم عصبی گفته می شود که بر حرکت انسان تاثیرگذار است. نشانه­ها در این بیماری به‌تدریج ظاهر می شود و برای نمونه گاهی با لرزشی تنها در یک دست آغاز گشته که به‌ندرت قابل‌ تشخیص است. وجود لرزش امری شایع است اما این اختلال معمولا موجب سفتی و یا کند شدنِ حرکات بدنی می‌شود.

در مراحل آغازین بیماری پارکینسون ممکن است که هیچگونه تغییرحالتی را در صورت بیمار نشان نداده یا با تغییرات بسیار کمی همراه باشد. بازوان ممکن است هنگام راه رفتن تکان نخورند و در گفتار بیمار مبتلا به پارکینسون اختلال پیش بیاید. با پیشرفت این بیماری در گذر زمان نشانه های آن حادتر می‌شود.

هرچند بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما امروزه تلاش بر تسکین و کاهش نشانه های این بیماری می باشد و در برخی شرایط نیز پزشک روش جراحی را جهت ترمیم برخی مناطق مشخص از مغز با هدف بهبود نشانه های بیماری پارکینسون تشخیص می دهد.

 

-نشانه های بیماری پارکینسون:

نشانه‌های بیماری پارکینسون در افراد می‌تواند متفاوت باشد. نشانه های اولیه ممکن است خفیف و بدون نشانه باشند. نشانه های بیماری پارکینسون اغلب از یک سمت بدن آغاز گشته و پس از درگیر شدن بخش های باقی ماندۀ بدن ، ناحیۀ ابتدایی که درگیر نشانه های بیماری پارکینسون گشته بود ، شدیدتر و حادتر باقی می ماند.

 

نشانه‌ها ی بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

 

* لرزش:

لرزش معمولا در یک عضو و اغلب از دست و یا انگشتتان، آغاز می‌شود. یکی از این لرزشها که به قرص پیچی معروف است (Pill Rolling Tremor) انگشت شصت و سبابه‌ به عقب و جلو و روی هم می لغزند. حتی هنگام استراحت ممکن است دستتان بلرزد.

 

* کند شدنِ حرکات (bradykinesia).

با گذر زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکاتتان را کُند نموده و به طوری که انجام امور بسیار ساده را نیز برای بیمار دشوار و وقت‌گیر نماید. هنگام راه رفتن ممکن است گام‌ها کوتاه‌تر شود. بلند شدن از صندلی دشوارتر می گردد و هنگام راه رفتن پای‌بیمار کشیده شود .

 

* عضلات سفت:

در هر بخشی از بدن ممکن است عضلاتت سفت شوند. عضلات سفت، دردناک هستند و دامنۀ حرکت را محدود می‌کنند.

 

* اختلال در تعادل و وضعیت ایستادن:

 از عوارض بیماری پارکینسون خمیدگی به هنگام ایستادن بوده و ممکن است در حفظ تعادل بروز مشکلاتی نماید.

 

* ازدست دادن حرکات خودکار:

ممکن در انجام حرکاتِ ناخودآگاه، از جمله چشمک زدن، لبخند زدن و یا تاب خوردن بازوان هنگام راه رفتن، میزان توانایی شخص کاهش پیدا کند.

 

* تغییر در گفتار:

بیماری پارکینسون با تاثیر روی گفتار ممکن است ، لکنت زبان ، صحبت با سرعت بالا یا پایین ، خوردن کلمات و داشتن آهنگ یکنواخت در صحبت نمودن و داشتن آهنگ یکنواخت از جملۀ نشانه های بیماری پارکینسون است.

 

* تغییر در نوشتن:

بسیار روشن است که بیمار پارکینسون همانند گذشته قادر به نوشتن نیست و ممکن است نوشتن دشوار باشد و میزان نوشته ها کوچک شوند.

 

- بیماری پارکینسون و زمان مراجعه به پزشک:

در صورتی که هر یک از نشانه های اشاره شده و مرتبط با بیماری پارکینسون را دارید، نه تنها برای تشخیص بلکه

برای پیشگیری از سایر علل مربوط به نشانه های این بیماری، به پزشک مراجعه کنید.

 

 

 

 

- چرا به بیماری پارکینسون مبتلا می شویم؟

در بیماری پارکینسون نورون ها در مغز به‌تدریج تجزیه می‌شوند و یا می‌میرند. منشا بسیاری از نشانه های بیماری پارکینسون ، مرگ نورون هایی است که دوپامین تولید می نمایند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش پیدا کند موجب فعالیت غیرطبیعی مغز می‌شود و در نتیجه منجر به پیدایش بیماری پارکینسون می‌شود.

 

علت بیماری پارکیسون ناشناخته است اما به نظر می‌رسد که عومال مختلفی در بروز این بیماری نقش داشته باشند که میتوان به موارد زیر اشاره نمود:  

 

* ژنتیک:

محققان برخی از جهش‌های ژنتیکی (موتاسیون) را شناسایی نموده اند که زمینه ساز بروز بیماری پارکینسون است . اما این جهش‌ها، به استثنای موارد نادری که ممکن تعدادی از اعضای یک خانواده را مبتلا به این بیماری نماید، چندان شایع نیستند.

باوجوداین، به نظر می رسد که تنوع‌ ژن هایی خاص موجب افزایش خطرِ ابتلا به بیماری پارکینسون شوند اما احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون در هر کدام از این نشانه‌های ژنتیکی با خطر نسبتا کمی همراه است.

 

* عوامل محرک‌ محیطی:

مواجهه با عوامل زیست‌محیطی و سموم خاص ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد اما این ریسک نسبتا پایین است.

محققان همچنین معتقدند که ممکن است مغز بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون دستخوش تغییراتی گردد که هر چند علل این تغییرات نامشخص است. اما این تغییرات عبارتنداز:

 

* حضور اجسام لویی(Lewy bodies).

توده‌های مواد خاص در داخل سلول‌های مغز، نشانگر(مارکر) میکروسوپی از بیماری پارکینسون هستند. این نشانه‌ها اجسام لویی نامیده می‌شوند و محققان معتقدند که این اجسام در یافتن سرنخ‌هایی از بیماری پارکینسون نقش بسزایی دارند.

 

* آلفا- سینوکلئین (Alpha-synuclein) موجود در اجسام لویی.

هرچند در اجسام لویی مواد زیادی یافت می‌شود، اما دانشمندان معتقدند که آلفا-سینوکلئین یکی از مهم‌ترین مواد در پروتئین‌های طبیعی و گسترده است. آلفا-سینوکلئین به صورت توده‌ای یافت می‌شوند به گونه ای که سلول‌ها قادر به تجزیه آن نیستند. این موضوع در میان محققان از اهمیت بسزایی برخودار است و تمرکز اصلی پژوهش آنها روی همین موضوع است.

 

-عوامل تاثیرگذار در بیماری پارکینسون:

 

* سن:

 بزرگسالان و جوانان به‌ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می‌کنند. این بیماری اغلب در میانسالی و یا کهن سالی آغاز می‌شود و خطر ابتلا به آن با افزایش سن بیشتر می‌شود. اغلب اوقات در حدود 60 سالگی و یا سن و سال بالاتر این بیماری خود را نشان می دهد.

 

* وراثت:

داشتنِ بستگان نزدیک و مبتلا به بیماری پارکینسون احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. باوجوداین، خطر ابتلای شما به این بیماری همچنان کم است مگر این که بستگان زیادی داشته باشید که با این بیماری دست و پنجه نرم نمایند.

 

* جنسیت:

احتمال ابتلای مردان در مقایسه با زنان بیشتر است.

 

* مواجهه با مواد سمی:

مواجهه مداوم با علف‌کش‌‌ها و سموم آفات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

 

 

 

 

- عوارض بیماری پارکینسون چیست؟

 

* مشکلات تفکری:

بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است با مشکلات شناختی (زوال عقل) و فکری روبرو گردد. این موارد اغلب در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می‌دهند. تسکین و درمان این اختلالات شناختی در اغلب اوقات حتی با دارو نیز امکان پذیر نیست .

 

* افسردگی و تغییرات عاطفی:

از پیامدهای مواجهه با چنین بیماری مرموزی به ویژه در مراحل آغازین این بیماری، افسردگی است. درمان افسردگی می‌تواند کنترل و مدیریتِ سایر چالش‌های این بیماری را آسان‌تر نماید. ترس، اضطراب و یا ازدست دادنِ انگیزه، از سایر معضلاتی است که بیماران مبتلا به پارکینسون تجربه خواهند نمود.

 

* مشکلات بلع:

ممکن است با پیشرفت این بیماری شخص در در بلع با مشکلاتی مواجه گردد. بزاق ممکن است به دلیل کند شدنِ عمل بلع در دهان جمع شود و به جاری شدن آب دهان منجر گردد.

 

* مشکلات جویدن و خوردن:

در آخرین مراحلِ بیماری پارکینسون عضلات دهان نیز درگیر این بیماری گشته و عمل جویدن با مشکل روبرو می گردد. این مسئله را باید جدی گرفت زیرا می‌تواند به خفگی و تغذیۀ نامناسب منجر شود.

 

* اختلالات و مشکلات مربوط به خواب:

مبتلایان به بیماری پارکینسون اغلب با مشکلاتِ خواب مواجه هستند که می‌توان به بیدار شدن‌های مکرر در طول شب، زود بیدار شدن و یا خوابیدن در طول روز اشاره کرد.

این مبتلایان ممکن است خواب همراه با حرکات سریع چشم را نیز تجربه کنند که شامل خواب عمیق بدن با مغز بیدار است. روش دارو درمانی می تواند به مشکلات خواب کمک نماید.

مشکلات مربوط به مثانه: بیماری پارکینسون ممکن است موجب مشکلاتی در مثانه، از جمله: ناتوانی در کنترل ادرار و یا داشتن مشکل در ادرار، شود.

 

* یبوست:

بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون دچار یبوست می‌شوند که عمدتا ناشی از کندتر شدن عملکرد دستگاه گوارش است.

 

موارد زیر نیز ممکن است طی ابتلا به بیماری پارکینسون رخ دهد:

 

* تغییرات فشار خون:

احساس سرگیجه و سبکی سر به هنگام برخاستن و ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (فشارخون ارتواستاتیک)

 

* اختلال در عملکرد بویایی:

بیماران پارکینسون ممکن است در حس بویایی دچار مشکلاتی گردند و همچنین ممکن است در تشخیص رایحه های خاص و یا تفاوت بین بوها مشکلاتی پیدا نمایند.

 

* خستگی:

بسیاری از مبتلایان به بیماری پارکینسون انرژی‌شان را ازدست می‌دهند و دچار خستگی می‌شوند به‌ویژه در اواخر روز چنین حسی را پیدا می‌کنند. علت این موضوع همچنان نامشخص است.

 

* درد :

برخی از مبتلایان به این بیماری یا در نواحی خاصی از بدنشان و یا در سراسر بدنشان احساس درد دارند.

 

* اختلال در عملکرد جنسی:

برخی از مبتلایان به این بیماری متوجه کاهش میل و یا عملکرد جنسی‌شان شدند.

 

- پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون:

 

از آنجا که علت این بیماری نامشخص است، شیوه‌های اثبات‌شده جهت پیشگیری از این بیماری نیز همچنان نامشخص می باشد.

برخی از پژوهش‌ها نشانگر این موضوع هستند که ورزش‌های هوازی منظم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهند.

سایر تحقیقات نیز بیانگر این موضوع است که کافئین نقش ویژه ای در پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون ایفا می نماید . باوجوداین، هنوز این موضوع مشخص نیست که آیا کافئین می‌تواند از ابتلا به این بیماری جلوگیری نماید یا خیر؟ در حال حاضر شواهد کافی مبنی بر این موضوع وجود ندارد که نشان دهند نوشیدنی‌های کافئین‌دار ما را در برابر ابتلا به این بیماری محافظت می‌کنند. همچنین چای سبز با کاهش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط است.

 

 

 

 

- تشخیص بیماری پارکینسون:

برای تشخیص بیماری پارکینسون هیچگونه آزمایش خاصی وجود ندارد. پزشکان متخصص مغز و اعصاب براساسِ سابقۀ پزشکی‌، بررسی نشانه‌ها و معاینۀ جسمی و عصبی بیماری پارکینسون را تشخیص خواهند داد. همچنین وی توموگرافی رایانه‌ای تک فوتونی (SPECT: single-photon emission computerized tomography) که اسکن انتقال‌دهنده دوپامین( DAT: dopamine transporter) را ممکن اس پیشنهاد کند. اگرچه این امر می‌تواند به رفع این سوء‌ظن کمک کند که آیا به این بیماری مبتلا هستید و یا خیر، این نشانه ها و معاینه‌های عصبی می باشد که در نهایت تشخیص درست را نشان می‌دهد. بسیاری از افراد به اسکن DAT نیاز ندارند.

پزشک برای مطمئن گشتن و رفع سوءظن از بیماری‌های که سبب بروز این نشانه ها شده است، آزمایش‌های آزمایشگاهی را باید در دستور کار قرار دهد.

آزمایش‌های تصویربرداری، مانند اسکن‌های MRI، CT، سونوگرافی مغز و PET، میتواند برای کمک به پیشگیری از سایر اختلال‌ها استفاده شوند. آزمایش‌های تصویربرداری در تشخیصِ بیماری پارکینسون آنچنان که باید راه گشا نیستند.

علاوه‌ بر معاینات معمول پزشکی، ترکیب دارویی کاربیدوپا لوودوپا( carbidopa-levodopa ) (ریتاری، ساینمت و غیره) ممکن است تجویز گردد. جهت بهره بردن و تاثیر این داروها باید دوز کافی دریافت شود زیرا دوزهای پایین در یک و یا دو روز کافی نیستند.

بهبود چشمگیر با این دارو می‌تواند تشخیص این بیماری را در افراد تایید کند. کاربی دوپا-لوودوپا بطور اولیه در درمان نشانه های بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می‌گیرد اما دوره بیماری را تغییر نمی‌دهد. دارو از طریق دهانی مصرف می‌شود. می‌تواند دو تا سه هفته پس از درمان و پیش از آغاز مزایای آن مصرف شود.

 سپس اثر هر دوز حدود ده دقیقه پس از مصرف آغاز می‌شود و با مدت زمان اثر حدود پنج ساعت ادامه می‌یابد.

گاهی‌اوقات، تشخیص این بیماری زمان‌بر است. پزشکان و متخصصان مغز و اعصاب جهت ارزیابی این بیماری همچنین شرایط و نشانه های این بیماری در گذر زمان ممکن است پیگیری‌های منظم را پیشنهاد کنند.

 

- درمان بیماری پارکینسون:

همانطور که اشاره گردید ، بیماری پارکینسون قابل درمان نیست اما داروها می‌توانند به طور چشمگیری نشانه های این بیماری را کنترل نمایند . در برخی از موارد که در مراحل بعدی قرار دارند عمل جراحی توصیه می‌شود.

تغییر در شیوۀ زندگی ، به‌ویژه ورزش‌های هوازی، در برخی از موارد، فیزیوتراپی متمرکز بر تعادل و کشش بسیار حائز اهمیت است. آسیب‌شناسِ گفتاردرمانی نیز در بهبودِ مشکلات گفتاری کمک شایانی می نماید.

 

- کنترل بیماری پارکینسون با دارو :

داروها ممکن است به کنترل مشکلاتِ مربوط به راه رفتن، مشکلات حرکتی و لرزش کمک کنند. داروها سبب افزایش دوپامین شده و یا جایگزین آن می‌شوند. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون غلظت دوپامین مغزی کمتری دارند. از این رو که دوپامین مستقیم وارد مغز نمی شود ، آن را نمی توان تزریق نمود.

پس از آغاز روند دارودرمانی در بیماری پارکینسون ، شاهد تسکین و کاهش چشمگیر نشانه های این بیماری خواهیم بود. باوجوداین، با گذشت زمان، اثر این داروها اغلب کاهش یافته و پایداری کمتری پیدا می‌کنند. اما با این حال در اغلب اوقات می‌توانید نشانه های این بیماری را به‌خوبی کنترل نمایید.

 

- داروهایی که پزشک می تواند تجویز نماید:

 

* ترکیب دارویی کاربیدوپا-لوودوپا:

لوودوپا، موثرترین داروی بیماری پارکینسون، یک ترکیب شیمیایی طبیعی است که به مغز منتقل و به دوپامین تبدیل می‌شود.

لوودوپا در ترکیب با کاربیدوپا (لودوسین) که از تبدیل ابتدایی لوودوپا به دوپامین در خارج از مغز محافظت می‌کند. این امر از عوارض جانبی پیشگیری می‌کند و یا آن را کاهش می‌دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل تهوع و یا سرگیجه (orthostatic hypotension) باشند. پس از گذشت سال‌ها و پیشرفت بیماری، تاثیر استفاده از لوودوپا با تمایل به ازدست دادنِ اثربخشی‌اش ثبات کمتری پیدا می‌کند.

همچنین پس از دریافت دوزهای بالاتری از لوودوپا  ممکن است بیمار مبتلا به پارکینسون حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را تجربه نماید. پزشک برای کنترل این عوارض دوز مصرفی‌ را کاهش خواهد داد و یا زمان‌های مصرف دوز را تنظیم خواهد نمود.

 

* تزریق کاربیدوپا لوودوپا :

دوپا (Duopa) نام تجاری دارویی است که از ترکیب کاربیدوپا و لوودوپا ساخته می‌شود. باوجوداین، از طریق لولۀ تغذیه تزریق می‌شود که دارو را در قالب ژل مستقیما به رودۀ کوچک منتقل می نماید.

دوپا برای بیماران مبتلا به پارکینسونِ پیشرفته‌ است که همچنان به کاربیدوپا لوودوپا پاسخ می‌دهند اما در واکنشهایشان نوسانات زیادی وجود دارند. از آنجا که دوپا به طور مداوم تزریق می‌شود سطح خون در هر دو دارو ثابت می‌ماند.

جاگذاری این لوله به روند جراحی کوچکی نیاز دارد. خطرات مرتبط به داشتن لوله شامل افتادن لوله و یا عفونت در محل تزریق نیز وجود دارد.

 

* آگونیست‌های دوپامین:

آگونیست‌های دوپامین،بر خلافِ لوودوپا، به دوپامین تبدیل نمی شوند. اما در مغز اثرهایی مانند دوپامین دارند.

آنها به اندازه‌ی لوودوپا در درمان نشانه های این بیماری موثر نیستند. باوجوداین، تداوم اثر بیشتری دارند و ممکن است برای تسکین اثراتِ متناوب لوودوپا استفاده شوند.آگونیست‌های دوپامین شامل پرامیپکسول (میراپکس)، روپینیرول (رکوئیپ) و روتیگوتین (نئوپرو) هستند. آپومورفین (اپوکین) آگونیست دوپامین تزریقی با آهسته رهش است که برای تسکین سریع استفاده می‌شود.

برخی از عوارض جانبی آگونیست‌های دوپامین مشابه عوارضِ کاربیدوپا-لوودوپا هستند. اما همچنین شامل توهم، خواب‌آلودگی و رفتارهای اجباری، مانند فزون‌خواهی جنسی، قمار و خوردن، است. در صورتی که این داروها را استفاده می‌کنید و رفتارهای غیرطبیعی دارید با پزشکان در میان بگذارید .

 

* مهارکننده‌های MAO B:

این داروها شامل سلژیلین (الدپریل، زیلاپار)، راساژیلین (آزیلکت) و سافینامید (Xadago) هستند. آنها می‌توانند به‌واسطۀ مهار نمودن آنزیم مونوآمین اکسیداز B (MAO B) در مغز از تجزیه دوپامین در مغز  پیشگیری کنند. این آنزیم سبب سوخت و ساز دوپامین مغز می‌شود. اثرات جانبی آن ممکن است شامل تهوع و بی‌خوابی باشد. این داروها هنگامی که به کاربیدوپا لوودوپا اضافه شوند خطر ابتلا به توهم را افزایش می‌دهند. این داروها به دلیل واکنش‌های جدی اما نادر اغلب در ترکیب با بسیاری از داروهای ضدافسردگی استفاده نمی‌شوند. پیش از مصرف هر گونه داروهای اضافی همراه با مهارکننده‌ی MAO B با پزشکتان مشورت کنید.

 

* مهارکننده‌های کاتکول -او -متیل ترانسفراز (COMT):

انتاکاپون (کامتان) داروی اصلی در این کلاس به شمار می‌رود. این دارو به‌واسطۀ مسدود کردن آنزیمی، دوپامین را تجزیه می‌کند که موجب طولانی‌تر شدنِ اثرِ لوودوپا می‌شود.

عوارض جانبی، از جمله: افزایش خطر حرکات غیرارادی (دیسکینزی)، عمدتا از افزایشِ اثرِ لوودوپا ناشی می‌شود. سایر عوارض جانبی شامل اسهال و یا سایر عوارض جانبی ناشی از افزایش لوودوپا است.

تولکاپون (تاسمار) یکی دیگر از مهارکننده‌های COMT است که به دلیل افزایش خطرِ آسیب‌های جدی به کبد و نارسایی کبدی به‌ندرت تجویز می‌شود.

 

* آنتی‌کولینرژیک:

برای کنترل لرزش ناشی از بیماری پارکینسون سال‌هاست که از این داروها استفاده می‌شود. چندین داروی آنتی‌کولینرژیک، ازجمله بنزروپین (کوژنتین) یا تری هگزای فنیدیل(trihexyphenidyl) ، موجود هستند.

باوجوداین، مزایای آنها به‌واسطۀ عوارض جانبی‌شان، مانند اختلال در حافظه، سردرگمی، توهم، یبوست، خشکی دهان و مشکلات ادراری، خنثی می‌شوند.

 

* آمانتادین:

پزشکان ممکن است برای تسکین کوتاه‌مدتِ برخی از نشانه های خفیف و زودرس در بیماری پارکینسون این دارو را تجویز کنند. این دارو در مراحل بعدی این بیماری به منظور کنترلِ حرکاتِ غیرارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا لوودوپا همراه با کاربیدوپا لوودوپا تجویز می‌شود.

عوارض جانبی‌اش ممکن است شامل لکه‌های بنفش بر روی پوست، تورم قوزک و یا توهم باشد.

 

 

 

 

- جراحی در پارکینسون :

 

 * تحریک عمقی مغز:

در تحریک عمقی مغز (DBS:Deep brain stimulation) الکترودها توسط جراح در بخش خاصی از مغز قرار می گیرد. این الکترودها به ژنراتوری که در نزدیکی ترقوه و در قفسه سینه‌ قرار دارد متصل گشته و پالس‌های الکتریکی را به مغز می‌فرستد و ممکن است نشانه های بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

پزشک ممکن است برای تسکین نشانه ها تنظیمات این دستگاه تحریک عمقی مغز را با توجه به شرایط بیمار تنظیم کند. این روش از جراحی شامل خطرهایی مانند عفونت، سکتۀمغزی و یا خونریزی مغزی است.

 برخی از افراد به دلیل این تحریک عمقی مغزی مشکلاتی را تجربه می‌کنند و یا با عوارضی روبرو خواهند شد و پزشک باید بخش‌هایی از سیستم را جایگزین و یا تنظیم نماید. از این روش بیشتر برای افرادی استفاده می‌شود که بیماری پارکینسون پیشرفته دارند و پاسخ‌های ناپایداری به داروها نشان می‌دهند. DBS می‌تواند نوساناتِ دارویی را ثبات ببخشد، حرکات غیرارادی را (دیسکینزی) کاهش دهد و یا متوقف کند، لرزش و سفتی را کم کند و کندی حرکات را بهبود بخشد.

DBS در کنترل پاسخ‌های نامنظم و نوسانی به لوودوپا و در کنترل دیسکینزی بسیار موثر است که با تنظیم‌های دارویی بهبود نمی‌یابد.

باوجوداین، DBS برای مشکلاتی که به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، به غیر از لرزش، مفید نیستند. حتی اگر لرزش به لوودوپا پاسخ ندهد می‌توان آن را با DBS کنترل کرد. اگرچه DBS ممکن است مزایای پایداری را برای نشانه های این بیماری ارائه دهد، اما مانع از پیشرفت آن نمی‌شود.

 

- سبک زندگی در بیماری پارکینسون :

اگر در فردی تشخیص بیماری پارکینسون داده شود ، جهت داشتن برنامۀ درمانی بهینه که با بیشترین اثر تسکین در نشانه های این بیماری و کمترین عوارض جانبی همراه باشد باید تعامل نزدیکی با پزشک خود داشته باشد. تغییرات خاص در شیوۀ زندگی نیز ممکن به راحت‌تر شدن زندگی با این بیماری کمک کنند.

 

* تغذیۀ سالم :

در حالی که که ماده غذایی خاصی یا ترکیب‌های غذایی مشخصی به بهبود بیماری پارکینسون کمک نمی کند،اما برخی از مواد غذایی ممکن است به تسکینِ برخی از نشانه ها کمک نمایند. برای نمونه، مصرف موادغذایی با فیبر بالا و نوشیدنِ مقدار کافی از مایعات می‌تواند به پیشگیری از یبوست کمک کنند که در بیماری پارکینسون امری شایع است.

یک رژیم غذایی متعادل مواد مغذی را، مانند: اسیدهای چرب امگا 3، فرآهم می‌کند که برای مبتلایان به بیماری پارکینسون بسیار مفید هستند.

 

* ورزش :

ورزش و فعالیت های مرتبط ممکن است تعادل، انعطاف و قدرت عضلات را افزایش دهد. همچنین ورزش کردن می‌تواند موجب بهبود سلامتی و کاهش افسردگی و اضطراب شود.

پزشک ممکن است جهت یادگیری برنامه‌های ورزشی موثر برای بیمار، مراجعه به فیزیوتراپ را پیشنهاد نماید. همچنین گنجاندن اموری  مانند راه رفتن، شنا کردن، باغبانی، رقصیدن، ایروبیک در آب و یا حرکات کششی در زندگی روزانه بسیار موثر واقع می شود. بیماری پارکینسون می‌تواند احساس تعادلتان را مختل کند به طوری که راه رفتن با گام‌های طبیعی برایتان دشوار می‌شود. ورزش کردن ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد. موارد زیر ممکن است در این راستا کمک‌های شایانی به شما بکنند:

 

1. سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.

2. هنگام راه رفتن ابتدا پاشنه‌هایتان را بر زمین قرار دهید.

3. اگر متوجه عدم تعادل شدید، بایستید و طرز ایستادنتان را بررسی کنید. بهتر است صاف بایستید.

4. هنگام راه رفتن مقابل خود را نگاه کنید و به طور مستقیم به پایین نگاه نکنید.

 

- پیشگیری از زمین خوردن در پارکینسون :

 

در مراحل پیشرفتۀ این بیماری ممکن است به‌راحتی زمین بخورید. در حقیقت، ممکن است با یک فشار و یا تکان کوچک تعادلتان را ازدست بدهید. موارد زیر می‌توانند مفید باشند:

1. به جای چرخاندن بدنتان بر روی پاهای‌تان به صورت U شکل بچرخید.

2. وزنتان را به طور مساوی بین دو پاهایتان تقسیم کنید و به یک طرف خم نشوید.

3. به هنگام راه رفتن از حمل کردن اشیاء خودداری کنید.

4. از ر اه رفتن به سمت عقب خودداری کنید.

 

- فعالیت‌های روزمرۀ زندگی :

فعالیت‌های روزمره، مانند پوشیدن لباس، غذا خوردن، استحمام کردن و نوشتن، برای مبتلایان به بیماری پارکینسون می‌تواند دشوار باشد. فیزیوتراپِ کاردرمان می‌تواند شیوه‌هایی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره‌‌تان را راحت‌تر کنند.

 

- تاثیر طب جایگزین در بیماری پارکینسون:

درمان‌های حمایتی می‌توانند به تسکین برخی از نشانه ها و عوارض این بیماری، مانند درد، خستگی و افسردگی، کمک کنند. این درمان‌ها در ترکیب با درمان‌های بیمار ممکن است موجب بهبود در کیفیت زندگی‌ شوند.

 

1. ماساژ:

ماساژدرمانی می‌تواند تنش عضلانی را کاهش دهد و سبب آرامش شود.

 

2. تای چی (Tai-Chi):

 گونه ای قدیمی از ورزش چینی و دارای حرکات روان و آهسته‌ای است که ممکن است موجب بهبود در تعادل، انعطاف و قدرت عضلات شود. تای - چی مانع از زمین خوردن می‌شود. برخی از اشکالِ این ورزش برای افراد مختلف و با هر سنی که به این بیماری مبتلا هستند بسیار مناسب است.

یکی از مطالعات نشان داده است که این ورزش می‌تواند بیشتر از تمرینات کششی و مقاومتی به بهبودِ تعادل در مبتلایان به پارکینسونِ خفیف کمک کند.

 

3. یوگا:

حرکات کششی نرم در این ورزش ممکن است تعادل و انعطافتان را افزایش دهند. ممکن است متناسب با توانایی‌های جسمی‌تان بسیاری از حرکات این ورزش را تغییر دهید.

 

4. روش الکساندر(Alexander technique) :

این شیوه، که بر وضعیت عضلات، تعادل و تفکر بر چگونگی استفاده ار عضلات تمرکز می‌کند، ممکن است به کاهش درد و تنش عضلات کمک کند.

 

5. مراقبه:

در این روش ذهنتان را به  ایده و یا تصویری متمرکز و به آن فکر کنید. مراقبه ممکن است درد و استرس را کاهش دهد و احساس تندرستی شما را بهبود بخشد.

 

6. درمان با حیوان خانگی:

 داشتن سگ و یا گربه انعطاف و حرکت را افزایش می‌دهد و سلامت عاطفی‌تان را بهبود می‌بخشد.

 

- چگونه با بیماری پارکینسون مقابله نمایم ؟

 

زندگی با یک بیماری مزمن می‌تواند دشوار باشد و داشتن حسِ عصبانیت، افسردگی و یا دلسردی امری طبیعی است. بیماری پارکینسون می‌تواند بسیار ناامیدکننده باشد زیرا راه رفتن، حرف زدن و حتی غذا خوردن بسیار دشوارتر و زمان‌بر است.

افسردگی در میان مبتلایان به پارکینسون شایع است. اما داروهای ضدافسردگی می‌توانند به کاهش علائمِ افسردگی کمک کنند در صورتی که همواره احساس ناامیدی و اندوه دارید با پزشکتان مشورت کنید. اگر چه دوستان و خانواده‌تان می‌توانند بهترین دوستتان باشند، درک افرادی که می‌دانند که شما در چه وضعیتی هستید می‌تواند بسیار مفیدتر باشد. گروه‌های حمایتی شاید برای همه مناسب نباشد. باوجوداین، برای بسیاری از مبتلایان به بیماری پارکینسون و خانواده‌های‌شان وجود گروه‌های حمایتی می‌تواند منبع خوبی برای اطلاعاتِ کاربردی پیرامون این موضوع باشند. همچنین، این گروه‌ها مکان‌هایی را فرآهم می‌کنند تا با افرادی آشنا شوید که شرایط شان مشابه شما است و می‌توانند از شما حمایت کنند.

جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت پزشکی امروز مراجعه نمایید.