پی تی اس دی و روند کاهش فعالیت فیزیکی

تعدادی مکانیسم‌های زیست‌شناختی و رفتاری برای توضیح‌اینکه چگونه ممکن‌است پی.تی.اس.دی منجر به عواقب متعدد و مضری برسلامت فیزیکی فرد گردد، پیشنهاد شده‌است. اگرچه تحقیقات بسیاری ارتباط پی.تی.اس.دی با رفتارهای غیربهداشتی (برای مثال سیگارکشیدن) را بررسی‌کرده‌اند، اما تعداد بسیار کمی از آنها به‌ارتباط آن با فعالیت‌فیزیکی(Physical Activity) توجه داشته‌اند. فعالیت‌فیزیکی ناکافی، چهارمین عامل‌خطر مرگ‌ومیر به‌طورکلی و عامل خطرساز عمده و بزرگی برای بیماری‌های کاردیومتابولیک است. به‌علاوه، افزایش میزان فعالیت‌فیزیکی تاثیرش را به‌عنوان یک استراتژی پیشگیری نشان‌داده‌است. متاآنالیزRCTهای متعددی نشان‌ داده‌ که‌ مداخلات ورزشی سبب مزایایی مشابه با مداخلات دارویی در پیشگیری ثانویه از بیماری قلبی‌عروقی و پیش‌دیابت می‌شود و درمیان بیماران مبتلا به سکته‌مغزی، مؤثرتر از درمان دارویی است.

پی.تی.اس.دی

ممکن‌است دلایل مختلفی تأثیرات پی.تی.اس.دی برفعالیت فیزیکی را توضیح دهند. این احتمال وجود دارد که افراد مبتلا به پی.تی.اس.دی به‌دلیل نگرانی شدید برای سلامت و امنیت، ورزش را محدود نمایند؛ ترس‌از نشانه‌های ناشی‌از تحریک‌جسمانی(Bodily arousal)، افسردگی همزمان، مصرف‌مواد، بی‌خوابی و یا انگیزه پایین‌تر، کاهش خودکارآمدیو یاعدم وجود حمایت اجتماعی کافی. از طریق یافته‌های‌تجربی که نشان‌می‌دهند درواقع پی.تی.اس.دی برفعالیت فیزیکی تأثیرمنفی دارد، محققان می‌توانند مداخله هدف‌مندی برای افراد مبتلابه پی.تی.اس.دی پیشنهاددهند تا از عواقب مضر بر سلامت درازمدت این افراد جلوگیری‌کنند.

دریک بررسی جامع جدید، محققان ۱۵تحقیق درخصوص ارتباط بین پی.تی.اس.دی و فعالیت فیزیکی را شناسایی‌کردند، با این‌حال تنها در شش‌مورد از این تحقیقات، فعالیت فیزیکی به‌عنوان نتیجه اولیه تشخیص داده‌شد. این تحقیقات با طرح‌های مقطعی؛ نمونه‌های مرد؛ نمونه‌های‌کوچک(N<۹۰) و نبود کنترل برای مخدوشگرهای بالقوه همانند افسردگی و یا توجه به‌تأثیر نشانه‌های پی.تی.اس.دی مستقل از تروما محدود شدند. این یافته‌ها با تعدادی بررسی فاقد نشانه‌ای از ارتباط و نیز مواردی دیگر با نشانه‌ای از ارتباط منفی قابل‌توجه بین پی.تی.اس.دی و فعالیت فیزیکی مخلوط شدند. در یک بررسی گذشته‌نگر (که در این بررسی نیامده) از ۵۰ مرد و زن مبتلا به پی.تی.اس.دی، کاهش فعالیت فیزیکی پس‌از شروع پی.تی.اس.دی گزارش شده‌بود. اثرات ابتلا به تروما به‌تنهایی با اثرات پی.تی.اس.دی تفاوتی نداشت. ارزیابی‌های دیگری نیز به‌نحو مشابهی اظهارداشته‌اند که بیماران مبتلا‌به اختلالات عاطفی نیز دارای سطح پایین فعالیت فیزیکی هستند؛ با این‌حال، بررسی‌اخیر، تحقیق دقیق‌تری را در این رابطه پیشنهاد داده‌است. هیچ بررسی آینده‌نگری چگونگی تأثیر پی.تی.اس.دی برفعالیت فیزیکی درطول زمان و یا تغییر الگوهای فعالیت‌فیزیکی درصورت شروع پی.تی.اس.دی را بررسی نکرده‌است.

درپژوهش حاضر، به‌منظور بررسی تغییر در فعالیت‌فیزیکی پس از شروع نشانه‌های پی.تی.اس.دی در نمونه بزرگتری از زنان مقیم جامعه میانسال و جوان مبتلا به انواع مختلف تروما، از داده‌های طولی استفاده‌شد. به‌این‌دلیل که درفرآیندهای پاتوفیزیولوژیک، نقش تروما به‌تنهایی در برابر پی.تی.اس.دی هنوز مشخص نیست، اثرات نشانه‌های پی.تی.اس.دی جدا از اثرات تروما به‌تنهایی درنظر گرفته‌شد.

این فرضیه‌ها عبارتند‌از:

۱ـ در طول زمـان، زنان مبتلا به نشـانه‌های پی.تی‌.اس.دی کاهــش بیشتری در سطح فعالیت فیــزیکی نسـبــت بــه زنانـی داشتند که تجربه هیچ ترومایی نداشته و یا ترومایی بدون نشانه را تجربه کرده بودند.

۲ ـ در یک‌روش دوز/ پاسخ، شـدت نــشانه‌های پی.تی.اس.دی بیشتر درمقایسه با اشکال با نشانه‌های کمتر، با کاهش بیشتر در فعالیت ‌فیزیکی مرتبط است.

ازآنجایی‌که اغلب نشانه‌های اضطراب و افسردگی همراه با پی.تی.اس.دی ظاهر می‌گردند، سابقه هردو به‌طور معکوس با فعالیت فیزیکی مرتبط‌بوده و باتوجه به آن درنــظر گرفته‌شده بود. شایـد متغیـرهای کمکـی اضـافـی مرتبـط بـا پی.تی.اس.دی و رفتارهای بهداشتی (سن، نژاد/ قومیت، چاقی در دوران ‌کودکی و محل‌اقامت) براساس تحقیقات پیشین دراین گروه و دیگر تحقیقات روی پی.تی.اس.دی و فعالیت فیزیکی انتخاب‌شده بوده است.

• بحث:

این پژوهش، اولین تحقیق به‌منظور بررسی ارتباط طولی بین نشانه‌های پی.تی.اس.دی و خط سیرهای فعالیت فیزیکی در زنان مبتلا به طیف وسیعی از وقایع تروماتیـک رخ‌داده درموقعیــت‌های غیرنظامی (Civilian settings) است. به‌علاوه، این اولین تحقیق برای بررسی روند فعالیت فیزیکی هم‌پیش‌از و هم بعدازشروع تروما یا پی.تی.اس.دی است. به‌علاوه، سطوح بالاتر نشانه‌های پی.تی.اس.دی در ارتباط با کاهش‌های شدیدتر در فعالیت‌فیزیکی در طول زمان بود. درمیان زنانی که ظهور تروما درآنها درطول مرحله بعد رخ‌داد، تغییرخط سیر فعالیت‌فیزیکی برای آنهایی که بالاترین تعداد نشانه‌های پی.تی.اس.دی (شش یا هفت) را داشتند، آشکار بود. پیش از شروع نشانه‌های پی.تی.اس.دی، خط سیرفعالیت فیزیکی قابل‌مقایسه با خط سیر فعالیت فیزیکی زنانی بود که در این دوره نشانه‌های پی.تی.اس.دی در آنها ظاهرنشد؛ با این‌حال، پس از شروع نشانه‌ها، سطوح فعالیت‌فیزیکی باسرعت بیشتری کاهش‌یافت. این ارتباطات مستقل از افسردگی و اضطراب بودند و ابتلا به تروما به‌تنهایی باتغییرات در فعالیت‌فیزیکی در ارتباط نبود.

• مکانیسم‌های بالقوه:

ممکن‌است از راه‌های بسیاری، نشانه‌های پی.تی.اس.دی برسطوح فعالیت‌فیزیکی تاثیر بگذارند. به‌طور‌مثال، ممکن‌است افراد مبتلابه پی.تی.اس.دی باتوجه به‌ نگرانی‌شدید درمورد امنیت و سلامت که در پی.تی.اس.دی رایج است و نیز ترس از نشانه‌های جسمانی مربوط به تروما که با فعالیت فیزیکی برانگیخته می‌شود همانند تنگی‌نفس، افزایش ضربان‌قلب و تعریق، کمتر تمایل‌به‌ فعالیت‌فیزیکی داشته‌باشند. شواهد اخیر از این احتمال‌که نشانه‌های پریودنتال پی.تی.اس.دی (برخلاف نشانه‌های تجربه مجدد یا اجتناب) ارتباط قوی معکوسی با فعالیت‌فیزیکی دارند حمایت‌می‌نمایند. علاوه‌براین، ممکن‌است نشانه‌های پی.تی.اس.دی سبب کاهش انگیزه برای شرکت در فعالیت‌فیزیکی شده و شروع و حفظ یک برنامه‌ورزشی را سخت کند. برای مثال در یک بررسی، بیماران مبتلا به پی.تی.اس.دی، عدم‌انگیزه (۲۴درصد پیش ‌درمقابل۷۱درصد پس‌از شروع پی.تی.اس.دی) را به‌عنوان توجیهی برای کاهش فعالیت‌فیزیکی اظهارکردند.

پی.تی.اس.دی وجود بیماری‌ها و اختلالات دیگر همراه باشرایط و رفتارهای مرتبط با کاهش انگیزه برای فعالیت‌فیزیکی همانند فیبرومیالژیا، فقدان لذت یا افسردگی، مصرف‌دخانیات و مصرف‌الکل را نیز افزایش‌می‌دهد. ممکن‌است اختلال درخواب سبب ایجاد مانع دیگری برای فعالیت‌فیزیکی درمیان زنان مبتلا به نشانه‌های پی.تی.اس.دی شود. تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً ۷۰ الی ۸۰ درصد از بیماران مبتلابه پی.تی.اس.دی، دچار کابوس و بی‌خوابی هستند و خواب‌آلودگی بیشتر با مدت‌زمان فعالیت متعاقب به‌طور منفی وابسته است. علاوه‌بر این موانع رفتاری، عوامل روانی‌اجتماعی که ممکن‌است سبب افزایش فعالیت‌فیزیکی همانند حمایت‌اجتماعی و خودکارآمدی شوند، درمیان افراد مبتلا به نشانه‌های پی.تی.اس.دی کمتر است. تحقیق\ات‌آینده باید مکانیسم‌های بالقوه به‌منظور توسعه و اجرای مداخلات مؤثرتر را بیشتر شناسایی و بررسی‌نماید.

• محدودیت‌های بررسی:

این ارزیابی چندین محدودیت دارد. اگرچه تاریخ شروع پی.تی.اس.دی در دسترس بود، اما نشانه‌های پی.تی.اس.دی تنها دریک نقطه زمانی و در ارتباط با‌بدترین واقعه تروماتیک تعیین‌شد که‌ممکن‌است منجربه برخی اشتباهات در دسته‌بندی زمانی و شدت نشانه‌های پی.تی.اس.دی و شاید ناچیزشمردن تأثیر بدترین واقعه اگر زنان یک‌واقعه تاحدی کمتر تروماتیک را تجربه کرده‌بودند، شده باشد. به‌علاوه، ازآنجایی‌که ابتلا به تروما و نشانه‌های پی.تی.اس.دی به‌روش پیش‌نگرانه ممکن‌است منجربه کم‌توجهی به‌شیوع پی.تی.اس.دی مادام‌العمر شده‌باشد، به‌یاد داشته باشید که بایس (اریب) می‌تواند باعث نگرانی باشد. با این‌حال، احتمالاً این محدودیت‌ها در ارزیابی سبب متمایل‌کردن نتایج به‌سمت صفرشده است. فعالیت‌فیزیکی از طریق خودگزارشی تعیین‌شد که باید اعتبار آن درمیان افراد مبتلا به بیماری شدید روانی بحث‌شود؛ با این وجود، درمیان افراد مبتلابه پی.تی.اس.دی همبستگی‌های بین فعالیت‌فیزیکی خودگزارشی و شتاب‌سنج‌ها دارای مقادیر مشابهی بامقادیر جمعیت عموم هستند. باتوجه به‌اینکه این جمعیت غالباً پرستاران سفیدپوست تحصیل‌کرده بودند، محدودیت دیگر قابلیت تعمیم‌ می‌باشد. ممکن‌است زنان این تحقیق که دچار نشانه‌های پی.تی.اس.دی شدند، نماینده‌ای از نمونه‌های باقیمانده سالم باشند زیرا تمامی آنها پرستاران موفقی بودند؛ درنتیجه، ممکن‌است این نتایج، برآوردهای محافظه‌کارانه‌ای از تاثیر حقیقی پی.تی.اس.دی بر فعالیت فیزیکی باشد. به‌رغم تطبیق با چندین متغیر، تطبیق با داروهای روان‌درمان و مصرف مواد می‌تواند در تحقیق آینده و به‌همراه دیگر داروهای بالقوه مورد بررسی قرارگیرد.

این تحقیق دارای نقاط قوت بسیاری ازجمله داده‌های طولی، یک جمعیت بزرگ به‌خوبی مشخص‌شده، داده‌های‌گسترده درمورد عوامل احتمالی بالقوه و اندازه‌گیری مکرر فعالیت‌فیزیکی قبل و بعد از شروع نشانه‌های پی.تی.اس.دی باشد. این بررسی اثرات نمونه‌هایی از زنان مقیم جامعه با ابتلا به‌طیف وسیعی از تروماها را درنظرگرفت و توانست اثرات بالقوه نشانه‌های پی.تی.اس.دی را از ترومای تنها و یا افسردگی/ اضطراب جدا کند.

• نتیجه‌گیری‌ها:

بررسی‌ها به‌طور مداوم نشان‌داده‌اند که فعالیت فیزیکی منظم با سلامت فیزیکی و روانی بهتر در درازمدت مرتبط است و شواهد دقیقی از افزایش خطرابتلا به بیماری کاردیومتابولیک درمیان افراد مبتلابه پی.تی.اس.دی همچنان درحال جمع‌آوری می‌باشد. یافته‌ها نشان‌می‌دهند که ممکن‌است کاهش فعالیت فیزیکی پس از شروع پی.تی.اس.دی مسیری باشد که‌از طریق آن نشانه‌های شدید پی.تی.اس.دی بر خطر بیماری مزمن درمیان زنان تأثیر می‌گذارد. وجود نشانه‌های پی.تی.اس.دی باید نگرانی‌های بالینی درخصوص پیشرفت‌بالقوه مشکلات سلامت‌فیزیکی را افزایش داده و سبب توجه دقیق‌تر به رفتارهای بهداشتی شود که ممکن‌است حتی درجمعیتی که بالقوه دارای خطر بالایی است نیز قابل تغییر و ترمیم باشد. اگرچه اندازه جوامع در‌این بررسی کوچک بود، اما عوامل تعیین‌کننده رفتارهای بهداشتی همانند فعالیت فیزیکی چندعاملی بوده و مشارکت هریک از متغیرها درچنین نتایجی نسبتاً کم خواهد بود. باتوجه به‌شواهد قوی حاصل از یک‌ ارتباط پاسخ/ دوز خطی معکوس بین فعالیت‌فیزیکی و خطر بیماری کاردیومتابولیک، حتی کاهش‌های کوچک در فعالیت‌فیزیکی درطول زمان نیز ممکن‌است تأثیرات بالینی معنی‌داری برسلامت در درازمدت داشته باشند.

باوجود شناخت روبه‌رشد در جامعه‌ بالینی مبنی‌براینکه اثر مضر پی.تی.اس.دی بسیار فراتر از پارامترهای روانپزشکی آن است، مدیریت کنونی بالینی پی.تی.اس.دی به‌ندرت عوارض پی.تی.اس.دی را بررسی می‌کند. «مدیریت کنونی پی.تی.اس.دی برپارامترهای روانپزشکی این شرایط با کمی تاکید بر بررسی عوامل خطرساز کاردیومتابولیک همراه متمرکز است که سبب تضعیف نتایج سلامت کلی در درازمدت می‌شود.» درحال‌حاضر، جدا از سیگارکشیدن، معمولاً رفتارهای بهداشتی در خارج از محدوده درمان پی.تی.اس.دی و توجه پزشکان بالینی قرارمی‌گیرند. این تحقیق براهمیت گسترش درمان‌های پی.تی.اس.دی به‌منظور بررسی رفتارهای ارتقادهنده سلامتی تاکیدمی‌کند که برمرگ و میر تأثیر می‌گذارد. خصوصاً، مداخلات بهبود سلامت باهدف فعالیت فیزیکی درمیان زنان مبتلابه پی.تی.اس.دی از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشند. درعوض، ممکن‌است افزایش فعالیت فیزیکی نشانه‌های پی.تی.اس.دی را بیشتر کاهش‌دهدکه سبب ایجاد یک چرخه سلامت مثبت‌می‌شود.

تحقیق گسترده روی استفاده از دخانیات درمیان سربازان‌رزم مبتلابه پی.تی.اس.دی منجر به‌حصول شواهد بسیاری مبتنی بر مداخلات مربوط به‌ترک دخانیات برای این جمعیت شده‌است. با ادامه تحقیق و تکرار یافته‌ها، می‌توان اساس علمی مشابهی برای آگاهی از مداخلات فعالیت‌فیزیکی برای جوامع وسیع‌تر مبتلا به پی.تی.اس.دی ازجمله زنان ایجادنمود. باپیشگیری بهتر، پتانسیل مداخله زودتر و استراتژی‌های درمانی مؤثرتر، ممکن‌است نتایج درمان بیماران به‌طور قابل‌توجهی بهبودیابد.